Gedichten

Wat vermag nog penneninkt / die als rijm zijn duur ontstijgt?

Gedichten van Michael Stavariç
Omdat de poëziewereld de landsgrenzen enkel lijkt te overschrijden wanneer dit door officiële festivals 'van hogerhand' geregeld wordt, vind ik het een goed idee om in andere landen verschenen poëzie die nog niet officieel is vertaald, aan de hand van een eigen vertaling aan het Nederlandse publiek voor te stellen. Vandaag is dat de Oostenrijkse ...
wij leven in een soort amfitheater voor meningen die met elkaar de strijd aanbinden alleen: we wanen ons niet een van de mensen in het publiek maar Nero die ergens hoog op de tribune zit en met zijn ene duim over het lot beschikt
Blauw
Dit is de emotie: Zelfs dat kan ik niet. Een gedichtje waarin ik mijn gevoel in woorden vang wordt afgekeurd. Mijn gevoel is minder waard dan het gevoel van álle andere mensen. Wát ik ook maak, het resultaat heeft geen waarde. In het diepst van mijn ziel zetelt niemand, maar heerst de leegte. De smaak ...
VLIEGTUIG ik zie het lichtvuil breidt zich als een schimmel uit tot ik ga slapen
Kouwenaars stukadoor
Ik doe een klus voor Gerrit, daar kom ik vandaag voor, waar is die kamer waar hij in zit? Ik ben zijn stukadoor.
De dood
"Je krijgt te horen dat" De brief valt op de mat. Geld, gezondheid - wat? De dood is een zwart gat.
In de trein
De mevrouw die in het Russisch telefoneert in de stiltecoupé Ik kijk naar haar, ze is korenblond en niet jong. Ze gaapt. De afstand Utrecht - Enkhuizen is niks in Rusland. Ze heeft grote borsten, voor me zie ik haar drie zonen. Pjotr, Alexei, Vladimir. Ze heeft een neparmband om haar dikke polsen ik zie ...
Blij
Na gedane arbeid kaas en een wijntje geen pijn, vergetelheid blij als een dolfijntje.
Basisinkomen
Ik heb een heel goed doekje. Een groen microvezeldoekje geschikt voor alles. Tegen iedereen zeg ik wat voor een goed doekje het is. Dit doekje heeft me bevrijd uit de brul van het overleven ik ben nu net zo zeker als een ver verleden. Ik kan de hele dag lummelen en met mijn doekje wrijven.