Een opgeschoten tiener beende lijnrecht langs de terrassen onderaan de S-baan, om zich een stoel te bemachtigen waarop hij naar de wedstrijd Duitsland-Italië kon kijken. In het kader van de opvoeding was ik met mijn dochter bij een dönertent gaan zitten. Daarvoor was, net als overal in de stad, een groot beeldscherm opgesteld. We zaten op een houten klapbank, tussen een vrouw met een Duits vlaggetje uit haar tas, die later per ongeluk op mijn voeten zou stappen, en een stel dat enorme borden geroosterde kip zou laten staan, in. Zo beleefden we het gejubel naar aanleiding van de een-nul.
Toen de verlenging werd aangekondigd gingen we op huis aan, omdat het te koud was geworden. De penaltyserie, waar millenials geen zenuwen meer voor hebben, volgde ik later op Twitter, terwijl ik aandachtig luisterde naar het vuurwerk dat tot in mijn slaapkamer doordrong.
Op de achtergrond overleed op 87-jarige leeftijd de wereldberoemde holocaust-survivor Elie Wiesel, werden er een paar dozijn mensen afgeknald in Dhaka en maakten professionele zelfontploffers in Baghdad 75 dodelijke slachtoffers.
Zo is het leven. Je kunt er een moralistische column over schrijven of er een referendum over organiseren (in de hoop op een gunstige afloop), maar je houdt het niet tegen. Ook de laatste overlevende van de holocaust zal, omstreeks het midden van deze eeuw, worden begraven. En er zullen weer nieuwe terreurslachtoffers te betreuren zijn voordat de lijken van gisteren zijn afgekoeld. Het levenswerk van Wiesel, het dit-nooit-weer als absoluut ijkpunt van ieder toekomstig moreel kompas, is misschien ook aan erosie onderhevig. Het is een ijzingwekkende gedachte, dat de holocaust ooit gerelativeerd zal worden, onderdeel zal worden van een rijtje dat schoolkinderen van buiten leren (wanneer er in de verre toekomst nog van buiten wordt geleerd). De persoon Wiesel wordt nu al door Palestijnse politici vooral herinnerd als iemand die de Israëlische bezetter steunde (ik weet daar te weinig van, maar was in de goede man teleurgesteld toen ik las dat hij de settlements ondersteunde, waarvoor Palestijnen gewoon van hun land gebulldozed worden, iets dat ik met eigen ogen heb gezien). De volgende stap, en de mensheid behoede dat het zover komt, is dat ‘men’ de getuigenissen van Auschwitz en Buchenwald in twijfel gaan trekken.
In tijden waarin de meest wansmakelijke samenzweringstheorieën opgeld doen, omdat een gedebiliseerde bevolking die zich achter hun beeldschermen autonoom waant niet meer wil onderscheiden tussen politieke en wetenschappelijke autoriteit, is het oppassen geblazen. Wanneer er idioten zijn die geloven dat de aarde plat is, hoeven we niet lang te wachten op een revival van holocaust-ontkenning, die uiteraard gevoed zal worden door iedere poging, het te verbieden.
Morgen draait de dialectiek van de domheid op volle toeren. Vandaag is het adempauze.
Ik kruip met kiespijn in mijn comfortabele bed en besef hoe goed we het hebben.
Elie Wiesel bleek uiteindelijk een heel foute man.