We leven in warrige tijden dus de meeste dingen die ik meemaak beleef ik als onheilspellende metaforen voor wat de wereld im Ganzen te wachten staat.
Onlangs was ik bij de Aldi. Ik had mijn fiets aan een rek vastgezet en was de hal ingelopen om een doosje vol te laden met goedkope etenswaren. Terug bij mijn rijwiel ging het slot niet meer open. Ik pielde nog even met het sleuteltje, maar constateerde al snel dat er een palletje ontbrak. Ik was, zoals bepaalde bevolkingsgroepen dat plegen uit te drukken, teheel kansloos. Nu wilde het noodlot dat dit helemaal niet mijn fiets was. Ik had hem geleend en geleend goed is me heilig. Ik sprenkelde dus een flesje wijwater rond de tweewieler en ontstak wierook. Ik improviseerde een keppeltje en vroeg een passerende Mohammedaan wat de juiste bidrichting was.
Au serieux. De fiets zat aan dat rek vast en het cilinderslot was definitief kapot. Ik liep met mijn doos naar huis, en bedacht, terwijl ik met de boodschappen langs het huizengrote standbeeld van Ernst Thälmann marcheerde, dat er heel erg veel mensen zijn die onbeschrijfelijk veel meer lijden dan ik. Ik belde de sleuteldienst maar voor de zeventig euro die de vriendelijke Turkse meneer rekende voor het opensnijden van mijn slot heb je op E-bay twee fietsen.
Ik besloot de zaak in eigen hand te nemen. Een kleine bouwmarkt* leende me voor vijf Euro een Bolzenschneider uit. De man achter de balie, die eerst mijn paspoort kopieerde en vijftig Euro borg in ontvangst nam voordat hij het gereedschap mocht overhandigen, had zo’n hoge stem dat het best eens zou kunnen zijn dat hij die betonschaar in een dronken bui op zijn eigen zak had uitgeprobeerd.
Met het inbrekersgereedschap liep ik terug naar de parkeerplaats achter de Aldi, waar de norse bouwvakkers me nog steeds geen blik waardig keurden. Ik had de plastic bescherming over de metalen beschermschakels getrokken zodat ik die opzij kon wrikken en de dunne kabel bloot kwam te liggen. De Bolzenschneider had er geen enkele moeite mee. Ik raapte de onderdelen van het gemolesteerde slot bij elkaar, propte alles in mijn rugzak en sprong snel op het bevrijde rijwiel. Ik bracht de boeventang terug en kocht een beter slot bij een vriendelijke fietsenmaker in de Prenzlauer Allee, die ik zeer kan aanbevelen.
*de waarheid gebiedt me te zeggen dat ik eerst terug naar de fiets was gelopen om te ontdekken dat het slot kon worden doorgeknipt, en de afstand van fiets naar bouwmarkt dus vier keer te voet heb afgelegd