Beste lezer,
Ik vond vandaag onderstaande tekst op mijn computer, maar ik ben vergeten wie hem heeft geschreven. Mocht u zelf de auteur van de tekst zijn, gelieve contact met mij op te nemen en mijn verontschuldigingen te aanvaarden voor het ongevraagd publiceren op deze plek.
Met vriendelijke groeten,
Kamiel Choi
Ik droomde van een ijsvlakte helder als poëzie
een vrouw kwam naar me toe en ik zag de wallen onder haar ogen
dacht aan kapellen, is het gelaat een godshuis? ik hoorde smeltwater in de verte
sijpelen en ik dacht aan spijbelen, de warme mantel van belang aantrekken
en met mijn vinger wijzen naar een schuldenaar, naar een verhaal
dat ons nog iets van verlossing belooft.
Mijn huis is koud. Sinds een jaar doe ik mijn sokken niet meer uit en
maak ik mijn dromen niet meer af of noch zet ik mijn fiets op slot.
Ik zoek naar het waarom en voel de drang om het te vragen
aan mijn kapper, mijn opticien, de pakketbezorger die ongelegen aanbelt.
Bach staat op. Alweer. Ik denk aan het geluid van ruitenwissers
tijdens een tocht in Midden-Zweden. Hoeveel van die tochten maken
een mensenleven? Ik droomde van ijs dat helder is
als poëzie en van de vrouw die even naar me toe kwam.
In haar ogen probeerde ik de afgrond van een antwoord te zien
een sprankje in de ernst van ons staren, een fuga
die ons nog een vlucht belooft, met half toegeknepen ogen laag
over een onstuimig wateroppervlak. Zo keek ik naar haar.
Wie bepaalt welke dromen waarde hebben? Mijn zoeken is een daad
van verzet, heb ik me laten vertellen. In het zoeken lag de waarheid
van het bestaan. Het zoeken is de ijsvlakte tot zingen brengen.
De meerstemmigheid wijst naar de belofte van kloppende stilte.
Alweer geen e-mail. Tenminste niet de e-mail die ik moet krijgen.
Wat is het dat wij weven met woorden? En hoe krijgt het waarde
buiten onszelf om? En waar wachten we nog op? Anderen hebben
dit spel toch lang geleden al zonder gevolgen uitgespeeld?
Ik heb een dier nodig om het te redden. Waarom hebben voordeuren
niet meer theatraliteit? Als ik mijn huis op orde maak moet dat
het bestaan buiten mijn voordeur doen rimpelen, wie deed het
ooit voor minder? Wie kocht er ooit voor minder een ei?
Erbarmen is niet het juiste woord. Gisteren zag ik in de binnen-
stad, in het hart dus van onze collectieve droom, een man
die beweerde dat hij wat verder zag. Nieuwsgierig zette ik mijn fiets
aan de kant, maar de man bleek onhoorbaar geworden.
Er bestaat geen markt meer voor de angst die ons opzoekt
in onze kamer. Alles wordt meertaliger en de tolken sterven uit.
Wie dat gezegd heeft kan ik me niet meer herinneren,
maar ieder nieuw mens moet een nieuw begin maken.