Dit is de emotie:
Zelfs dat kan ik niet. Een gedichtje waarin ik mijn gevoel in woorden vang wordt afgekeurd. Mijn gevoel is minder waard dan het gevoel van álle andere mensen. Wát ik ook maak, het resultaat heeft geen waarde. In het diepst van mijn ziel zetelt niemand, maar heerst de leegte. De smaak van mijn smaak, de keuzes die ik maak, het wezen van mijn wezen – afgewezen. Zoveel gestudeerd, zo hard gewerkt in die verschrikkelijke cultuur van als-je-maar-hard-genoeg-werkt-kom-je-er-wel, en weer de grond ingestampt. Maar was mich nicht umbringt, macht mich stärker. Objectief is het een zwak gedichtje. Wat jij erbij voelt is niet van belang. Jouw gevoel, hoe authentieker je het denkt uit te drukken, hoe minder belang het heeft. De woordjes zijn niet van jou en andere mensen kunnen er veel beter mee spelen. Zij heersen met de woorden, jij schreeuwt, jouw gevoel van authenticiteit telt niet. Jij valt niet in de smaak, valt niet in de tijd – valt… niet?
Het gedicht:
Echt veel ben ik niet geneigd in dit gedicht te veranderen, te schrappen vooral. Het lijkt me redelijk af. Het is weliswaar een ongewone setting maar wie daarom maalt mag voor mij de boom in. Of de pot op.
Authenticiteit als spel, dat is misschien een titel voor een verzameld werk