Soms schrijf ik zoals ik denk dat het van dichters wordt verwacht: een cryptografisch relaas over emotionele menselijke interactie, met staccato interpunctie. Dat het inslaat, dat het aankomt, dat het die gevoelens weerspiegelt, daar lijkt het om te gaan. Poëzie waar de schoolbanken wat aan hebben, want er kunnen van die leuke vraagjes over worden gesteld. Wat denkt de ik-figuur tussen regel 5 en 6? Waar denk je dat het zwarte vogeltje voor staat?
Eigenlijk ben ik natuurlijk helemaal niet zo’n dichter. Als ik al dichter ben, dan eerder Komrijesk, vriendelijk maar bijtend ironisch, vlijmscherp revolutionair en recalcitrant. Toch had ik vanavond zin om, bij gebrek aan inspiratie en ik loop zo achter, zo’n gedicht op te schrijven. Dit is dus niet “oprecht” maar “kunstmatig”. Door dit te vermelden kunnen we meteen een interessant experiment doen: hoe heeft dit jouw indruk van dit gedicht beïnvloed?
nou oma
kijk maar eens lekker
naar de Olympische Spelen
de tv hangt toch wel goed?
die oranje pakjes, dat zijn wij.
we gaan ervoor, hè oma?
nee het mag niet harder,
maar kijk eens hoe snel we zijn
we gaan voor goud, hè oma?
nee dit zijn de zómerspelen
ja, zwemmen als een vis
ons krijgen ze er niet onder
hè oma?
oma?