herinnering

prehistorie

Ik loop in een historisch straatje op een eiland in Korea, waar ooit een beroemde schilder heeft gewoond Wanneer ik nu iets beleef is het morgen al een oude herinnering en loop ik overmorgen, als vroeger, in datzelfde straatje Hoe langer ik leef, hoe sneller alles lang geleden wordt zo beweeg ik me toe op ...

Nabije lezing: Heugenis van Adriaan Krabbendam

in eindeloze rijen, dicht opeen en in verwondering te staan: _________________we zijn alleen, de heuvels zijn van steen. en hard en onvermijdelijk de duizend ogen, paar bij paar waarin een oud licht hangt gewogen: _______________________dit is gevaar. het schaduwspel herhaalt zich, bleek en tastbaar, totdat het in de verte ____________________________sterft en in de harde steen ...

Ik heb teveel herinneringen

Ik heb teveel herinneringen. Wanneer ik rustig achter mijn bureau zit om een stukje voor de maandag te typen spoken er caleidoscopisch fragmenten door mijn kop van mezelf in de talrijke steden en dorpen waar mijn schaduw het plaveisel heeft mogen versieren. Het houdt me uit mijn concentratie en voelt als een ouwelullenstigma. Ben ik ...

Blonde Eva

Follow my blog with Bloglovin Een jonge vrouw steekt resoluut haar hand uit naar de Bengaal achter de toonbank. Op haar handpalm ligt een appel. Die wil ze betalen. Ik sta in een kleine kruidenierswinkel in Alcântara. In de hoek ligt een mobiele telefoon die Bangladeshi muziek speelt. Ik kijk naar de jonge vrouw naast me. ...

appeltaart van mama

Mijn geheugen smeert zich uit als een zoet deeg en ik druk er hard mijn vuisten in bij gebrek aan een roller, of een fles. Ik vul het op met vers fruit, terwijl het deeg nog wordt gekneed Ik verban mezelf naar talloze verten die ik ken in een wereld die broos is geworden van ...

Herinneren

Maar laten we het niet hebben over verderf want ik vaar vannacht nog bergend uit mijn schuit is sterk en blinkt van de verf ik red je haar je stem je lach je huid

canto minimal

laat de traagheid van je schreden een worden met de traagheid van je herinnering

“En de jouwe?” “De mijne kreeg een hartaanval, plotseling.” “Dus je hebt ook geen afscheid kunnen nemen?” “Nee.” Zwijgend zaten we naast elkaar. Hieruit zou weer een herinnering ontstaan. We voelden het, alsof we erop aan het broeden waren. We zouden later allebei kunnen terugbladeren en allebei een beetje glimlachen bij dit punt. Het zou ...

Vaarwel

wat denk je ervan morgen in de maan te wonen, waar fiere schaduwen uit je flanken slaan je het licht kust met je handen en je stem oneindig zingt langs hoge kraterwanden je ligt, je ademt de verwatering van alle grijsgeschilderde dingen die drijven op de stille wateren van jouw getemde, dode oceaan je ogen ...