De geest van de oude Kamiel leeft nog, lieve mensen. Vandaag bood de interactie tussen mij en de wereld deze geest de gelegenheid om zichzelf te manifesteren zoals hij het vroeger deed, maar dit keer met het volste bewustzijn dat mijn gedrag licht autistisch is. Mijn lieve couchsurfing host Anja, met wie ik de vorige avond goede gesprekken voerde over ontwikkelingshulp en cultureel relativisme, liet me tot het middaguur alleen aan de keukentafel schrijven en mijmeren met een kop bittere percolatorkoffie. Ik bladerde wat in de Volkskrant waar jongetjesmeisje Marijke Lucas Rijneveld op de voorkant prijkte omdat ze een perfectionistische roman heeft geschreven over haar gezinsleed.
Om 13:00 uur ontmoette ik Leon, mijn 6e vriendschap die aan het Duimenblauwe Monster is ontsproten. Het werd een lange zit waarin we vegetarische croques aten, en onderwerpen de revue lieten passeren variërend van principieel veganisme, de EU, Polen en Hongaren, scepticisme, Wikipedia, feministische golven (waar de ontwakende Kamiel zich afvroeg of de verspreking staande ovulatie leuk mag worden gevonden), de great Christopher Hitchens, Lawrence Krauss, de taal Engels, de Rechten van de Mens, polyamorie, samenzweringen, Groen Links, deathbed confessions en het politieke genie van Macron. We hadden elkaar veel te vertellen. Ik voelde me tien jaar jonger, woonachtig in Berlijn en constructief, accumulerend, terwijl Kamiel helemaal niet accumulerend kan zijn in verband met zijn machtallergie.
Het feit dat een Couchsurfer niet reageerde hielp me om deze avond vorübergehend te worden wie ik ben. Lieve vrienden mijn vrienden, hier zit ik in een kroeg in Nijmegen met een glas kabouterbier voor me en geen mensen naast me, gedompeld in de melancholieken die de muziek van vervlogen decennia in me wakker maakt. En ik ben aan het schrijven. Ik kijk glimlachend naar mijn rechter wijsvinger die over het touchscreen van mijn Samsung springt. Lieve vrienden, ik zou jullie licht huilend in de armen willen vallen want wat doen we in godsnaam met onze eindigheid? Ik denk aan de dode dichter Menno Wigman bij wiens openbare begravenis op 8 februari ik misschien aanwezig zal zijn. Komrij’s kroonprins verdomme, ook al dood.
Kamiel heeft een manier om met de wereld om te gaan die weinig mensen begrijpen maar zij die dat wel doen ben ik zo vreselijk dankbaar. Het was niet gelukt met die slaapplek in Arnhem dus hij ging aan een toog zitten tot het middernachtelijk uur om vervolgens een meditatieve fietstocht te ondernemen in westelijke richting. Dat was zijn Plan. Omdat zijn zadel te laag stond en ik een hekel heb aan de spierbelasting van de bovenbenen ging ik op aanraden van twee oudere jongeren bij kroegen langs om een imbussleutel te lenen. Deze kroegentocht leverde niks op, tot ik het bij een donerzaak probeerde, waar de eigenaar vriendelijk naar me glimlachte. Hij had het juiste gereedschap en ik justeerde mijn velo, stralend van dankbaarheid. Om hem mijn erkentelijkheid te tonen bestelde ik een bekertje ayran. Hij vroeg me wat ik deed. Ik werk online. Ben je ook bekend met Facebook. Ja. Hij liet me de pagina van zijn restaurant, Istar, zien en vertelde me dat hij Irakees was, gevlucht voor de oorlog en katholiek. In drie jaar had hij tamelijk goed Nederlands geleerd en zijn oude beroep van timmerman (!) ingeruild voor een bestaan als horeca-ondernemer. Hij was slim. Natuurlijk begon mijn hulpcomplex direct tips te geven over het online vindbaar maken van zijn onderneming. De man liet zijn zoon goed gesuikerde thee brengen, die mij aan mijn kortstondige verblijf in de Arabische wereld herinnerde, en stelde zich voor als Adison. Ik vroeg of de Gelderlander over hem had geschreven en dat hij zeker iets aan carnaval moest doen. Hij zou leuke video’s online kunnen zetten waarin hij in 60 seconden een pizza maakt, en dat hij werk moest maken van die tapvergunning, opdat men hem niet langer voor een islamiet zou houden (hoewel de PVV in Nijmegen niet aantreedt bij de gemeenteraadsverkiezingen). Hij was gecharmeerd van mijn aandrang om mee te denken. In mij ontwaakte het iets, een onbekommerd vieren van ons fragiele mensdom, een onverschrokken hoogmoed die danst boven de afgrond van het nihilisme. De muziek speelt Sweet Home Alabama. Een vent naast me laat me een stoere whisky met rooksmaak proeven. Ik ruik de mensen hier in de Tempelier, waar ik na het hartelijke afscheid van Adison ben gaan zitten. Stairway to Heaven. Ik voel weer hoe de compromisloze verliefdheid op het leven, kitsch of niet, zich ingraaft in mijn borst.
Ik blijf hier schrijven tot het middernachtelijk uur, daarna zal Kamiel vertrekken om in de nacht noordwestwaarts te fietsen. Bang was hij, lang geleden, dat vrienden niets meer met hem te maken wilden hebben omdat dit gedrag lijkt op de voorbode van een psychose en aansluitende periode van naargeestigheid, in plaats van een zorgvuldig gecalculeerde exercitie. Johnny Cash speelt op de achtergrond. Ik zal schrijven. Nina Simone. I love you life. I love you crazy, stupid life.
Heart of Gold. Ik hou van jullie allemaal. Das muß man doch noch sagen dürfen. Het is de angst, die kneedt ons onmerkbaar tot de lelijke onwezens die ons op ons sterfbed zo meedogenloos aanstaren. Denk daaraan wanneer u uw stem gaat uitbrengen bij de aanstaande gemeenteraadsverkiezingen.
Stand by me. Misschien is al die emotie veroorzaakt door het feit ik plotseling weer echte gesprekken heb in ma langue maternelle, na een lang leven in den vreemde – en de frictie die dat geeft met het treurige vermoeden dat ik met mijn Koreaanse vrouw en kindje niet echt thuishoor in Nederland.
Take me down to Paradise City. Het speelt echt. Heb elkaar en dit leven lief en als je eens levensdronken wordt, wees niet bang maar schrijf. Schrijf elkaar, bewonder elkaar, maak elkaar mooi en bewonderbaar.
Bob Marley. Amy Winehouse. Ik zit tussen allemaal lachende pratende mensen in het inmiddels volgestroomde café. Het is tien uur. Ik denk aan de kranten. Het AD meldt dat Facebookverslaving ernstige vormen aanneemt. Ik denk aan Adison en de Facebookpagina van zijn restaurant Istar. Aan gebroeder- of gezusterlijkheid, de absurditeit van alle door mensen veroorzaakte wereldproblemen, de dood die ons op het eind ook komt halen, en aan de verhalen waarin we vervluchtigen voor elkaar, met elkaar.
Dat is Kamiel. Dat ben ik. Schaamteloos, of, nauwkeuriger, de schaamte bewarend voor een toekomst die wij niet meer zullen delen. Ik drink op Menno Wigman die ik niet kende, in bewondering voor de tentakels van zijn taligheid. Ik drink op jullie en op mezelf.