Onze missie: de wereld met betekenis bezoedelen. Een roman is een serie beelden, niet een film. Hij mag daarom verschillende stijlen afwisselen. Het ene hoofdstuk mag Faulkneriaans of Hermansiaans breedsprakig zijn en het volgende gespierd als Hemingway of Vonnegut (wie doet dat in het Hollands, weet jij dat Jamal?). Een roman mag diverse ideeën, stijlen en verbeeldingswerelden bevatten. Dat doen ze bijna nooit. Is dat omdat onze cultuur geobsedeerd is door eenheid?
Dit wordt niet een Kerstsprookje van ‘uiteindelijk kreeg kamiel choi dan tog nog een contract aangeboden en kwamp het allemaal goed.’ Neen. De eerste man die mij ‘een contract’ wil aanbieden trek in aan zijn stropdas over de tafel dat hij bijna stikt en dan zoen ik hem vol op zijn mond want tegen macht werken geen halve maatregelen. En als het een vrouw is zal ik zo’n diepe buiging maken dat ik mijn eigen piemel eraf kan bijten, omdraaien en weglopen.
Ach kijk, hij lijdt. Nee, ik vind dit leuk. Dit land van woorden heeft oneindig veel grenzen, dus geen grenzen en iedereen is er welkom habibi. Maar het is waar: het is niet mijn Hodentraum om ‘uitgegeven’ te worden.
Maar iedereen die piept op de apenrots wil deze vanaf de top gadeslaan. Het calimerocomplex komt onoprecht en achterbaks over. Alles wat spreekt wil klimmen, wil klimmen in de diepe eeuwigheid. Misschien is dat metafysisch en entropisch correct. Maar wij mensen hebben verbeelding en kunnen ons dus zelf een voorstelling maken van dat klimmen. We kunnen het als het ware (letterlijk: het ware) zelf invullen en zo in alle richtingen klimmen als kinderen in een klimrek van touw.
Ik koester de complimenten van mijn mama toen ik acht was. Ze is doodgereden omdat de goden jaloers waren op de heile Welt van ons gezin. Niemand heeft het recht me met zijn gore tong complimenten te geven of roem of eer of erkenning. Hitchcock vibes? That’s human freedom baby! Like I said: You can climb in any direction.
Het fenomeen grens nodigt uit tot filosofische onanie: we [kunnen] ons geen grens voorstellen zonder een uitdrukking van wat aan gene zijde van die grens ligt, al gebruiken we daar het woord ‘onbeschrijfelijk’ voor. Menselijke vrijheid is de beleving van taal, Sartres existentialist die vrij is in de bak.
Op maandagavond beleefde ik ter illustratie daarvan een in de kroeg het angelabert worden. Christian was in 1971 in de DDR geboren en vertelde me uitgebreid over zijn reizen naar Venezuela en Costa Rica. Het ging maar door. Ik ben al 54, zei hij en greep mijn pols vast op een manier die sommige dames als aanranding zouden willen inboeken. Ik was passief en pruttelde af en toe tevergeefs wat terug. Het vectorveld van de macht wordt aan het begin van zo’n interactie bepaald. Het vergt enorme inspanning om de pijltjes om te keren. Op donderdag trad ik in de nachtbus N2 een gesprek binnen waar ik zelf de Laberer was. Ik praatte in het Engels gelardeerd met Duits tegen een man uit Essen en zijn Finse vriend. Dat ik schrijver was, inspiratie vond in het reizen en het Deutschlandticket was a godsend yadda yadda yadda pi pa po. Ik was de vriendelijke luisteraar aan het trakteren op ideetjes en zinnetjes. Ik was in charge en dat voelde fijn. Hypocriet! roepen de knechten van de lineaire reden, ik zie hen al staan.
Kamiel kan niet schrijven. Misschien is het mijn grootste angst, dat de wereld dat dus denkt. Recht in de muil kijken. Vertalen. De enig mogelijke vertaling luidt: Kamiel is niet Kamiel. Nou dank je de koekoek want dat is-ie wel en dat weet je.
Dit is kunst.
Tandartsen hebben een hekel aan kunst. Onderstaande brief bleef bijvoorbeeld onbeantwoord.
Beste artsen / tandartsen,
Hopelijk bereikt dit bericht u goed. Ik heb [ingekort, red.] Wat u concreet zou kunnen doen is een spoedafspraak bij een pijnkliniek, in Nederland of in het buitenland (geld speelt geen rol meer), die mij een (tijdelijke) oplossing kan bieden voor ik mezelf iets aan doe. Mocht iemand van u, of een collega, ergens op een congres iets gehoord hebben over dergelijke symptomatiek en bijvoorbeeld een klinische trial, sta ik daar zeer voor open: ik zou morgen naar een kliniek waar ook ter wereld (!) kunnen vliegen voor een experimentele behandeling.
Wanneer een pijnbehandeling de komende 20 jaar echt niet mogelijk is, zou ik het me alvast willen aanmelden voor een palliatief traject (maar dat is nog ver weg). Ik vermeld dit feit, opdat u eindelijk begrijpt hoe zeer dit een mensenleven kan beïnvloeden. Er is eigenlijk niks meer buiten die zeurende zenuwpijn.
Hopende u hiermee voldoende op de hoogte te hebben gesteld,
Met vriendelijke groet,
Kamiel Verwer, pijnpatiënt
Er is in Nederland geen echte ‘zorg’ roep ik graag. Een hysterische leugen want er zijn zat mensen die goed voor elkaar zorgen. En toch. Het oplossen van wachtlijsten in de zorg heeft geen prioriteit. Mensen die voor elkaar zorgen worden in sommige gevallen financieel bestraft. Het lijkt erop dat de enige legitieme zorg in burgerland de zorg om je eigen aov, pensioen en uitvaart is.
Als puber ontwikkelde ik er al een aversie tegen en als veertiger gaat de fakkel er weer in. Het is een onredelijk gevoel dat als ik het laat aanzwellen een weldadige oneindige superioriteitshaat wordt, die daarna weer instort als een soufflé en afkoelt tot het lieve zachte puddinkje uit de titel.