Op het station van Eindhoven dronken we een kopje koffie. Mijn zintuigen stonden op scherp: ik las de flauwe koffie-slogans in de koffiebar, bladerde door de verouderde tijdschriften, lachte tegen de barista’s die achter het veiligheidsscherm* met elkaar stonden te kletsen. Iets dat dat afgelopen maanden in me had gesluimerd, ontwaakte even. Ik stond daar in de stationshal van de recent geterroriseerde lichtstad met een kartonnen beker veel te dure koffie, maar bevond me ook weer in Lissabon en Rome, Parijs en Seoul, Rio, Sydney en Dakar, omgeven door haast en vliedende verhalen. Want overal zien die koffiebarretjes er hetzelfde uit. Het was een jaar geleden de meest universele ervaring voor de geprivilegieerde wereldburger.
Het doel doet er nauwelijks toe. In dit geval gingen we een woning in Roermond bezichtigen. Vanwege de schaarste zoeken we in het hele land, en de kleine bisschopsstad is zo gek nog niet. Ik hoorde er zelfs Duits praten en moet me inhouden om de twee wildvreemde Herren op hun bankje niet anzuquatschen. We werden rondgeleid in een rustig appartement in een voormalig kadasterkantoor. Het was een rustige bovenwoning, maar ik was niet enthousiast genoeg.
Enthousiasme is belangrijk. Toen ik de man aan het NS-loket vroeg of ik bij hem een dalurenkaart kon kopen (“alleen op het internet meneer”) en hij lucht kreeg van mijn internationale wezen, vroeg hij nieuwsgierig naar mijn wederwaardigheden. Zijn enthousiasme werkte aanstekelijk. Een kwartier lang stond ik aan het loket met de man te babbelen, de meeste tijd over het leven in Zuid-Korea en Thailand. Er gingen slechts enkele minuten naar zijn obligate minicollege overheidsfalen (een dergelijk minicollege kan men in de meeste steden geheel kosteloos bijwonen, vaak betreft het zelfs privé-onderwijs). Enthousiasme dus. Zulke mensen wil ik om me heen. Dat maakt het leven veel mooier. Laten we dit opzoeken, juist wanneer alle wezenlijke dingen “alleen op het internet meneer” plaatsvinden.
Zoals rijk worden met bitcoins of aandelen GameStop. Zoals onderwijs, therapiesessies, zakelijke besprekingen en seks. Zoals stukjes schrijven of stukjes lezen van moraliserende nachtbrakers.
Een kopje koffie dronken we, op het station van Eindhoven. Dat was een gebeurtenis die zijn weerga niet kent. Er ontwaakte iets in me, dat ik niet in Rio, Seoul, Dakar, of Lissabon was kreeg betekenis. Zelfs het feit dat ik in Eindhoven was kreeg betekenis. En dat is niet onverdienstelijk van de pandemie.
* Veiligheidsscherm: hieraan kan men herkennen dat dit stukje tijdens een pandemie is geschreven.