Bienvenue a tous. De aflevering van vandaag gaat uit van een onaf déchets-sonnet “herfstdag”.
Herfstdag
De wolken streven boven de stad
Het najaar heft haar rustige regen aan
een blad klimt in de wind, ontstaan
met het spel van de herfst speelt een bladSchaduwen van halfkale takken aan oude bomen
bewegen zich rustig over het pleisterwerk, ze wenken
en omarmen heftig de ramen
waar wij herfstwezens over de herfst denkenFel wit het wolkendek dat in’t voorbijgaan wendt
de hemel achterlaat, de kleine maan
in onze hoofden, die eeuwiger zijn gewendEen blad waait op de grond om te vergaan
en de wind raast harder, bekend:
De herfst heft zijn wild da capo aan
Het spreekt voor zich dat we dit gedicht van een metrum gaan voorzien, misschien met iets dat rond het omslagpunt vertraagt, zodat de lezer voelt hoe de herfst te werk gaat. Dit is een zogeheten triviaal gedicht, een niemendalletje dat het moet hebben van een aardig ritme en herkenbare beelden. We moeten er niet teveel achter zoeken.
Daarom is dit soort gedichten voor de auteur ook zinvol: hij kan zich bezinnen op eenvoudige taal en even ontvluchten aan het hysterische spel om het ‘onzegbare’ uit te drukken, waar veel serieuze dichters hun bundels mee denken te moeten vullen.
Ik stel voor dat de cursisten zelf puzzelen om het iets meer als een J.C. Bloemetje te laten klinken, en dan het resultaat vergelijken met onderstaande:
Herfstdag
Grijze wolken hangen boven de stad
de herfst heft zijn decrescendo aan
wind speelt met een roestgeel blad
dat dwarrelt langs een lange beukenlaanDe schaduwen van halfkale takken
sluipen loom over het pleisterwerk
de kleuren lijken aan elkaar te plakken
als de witte bast van een oude berkDe laatste zon sprankelt op het water
eenden slapen in paren aan de oever
vet in de veren, hun kopje naar bovenDe nacht valt, de laatste kleuren doven
in de regen loopt een mens, steeds droever
in de grond is regeneratie, hij denkt aan later
Had u iets vergelijkbaars? Laat het me weten in de commentaren of per aangetekende brief.