Cursus gedichten verbeteren #75

Welkom bij een jubileumseditie van de cursus gedichten verbeteren. Vandaag een wat langer stuk van het soort dat men tegenwoordig graag voordraagt op ‘slam’-avonden. Ik hoor niet bij die cultuur, maar ook dit soort gedichten kunnen de eigenschap ‘verbeterbaar’ hebben. Dit is wat er in de la lag:

Er zijn er die de wereld bezien
door de ogen van een uitgestorven vissensoort
voorbijgaand, of als een traan in een rivier.
Het collectief onderbewuste is een dreun die we allemaal voelen omdat we hem allemaal tegelijk ontwijken.
Decadentie is de Schoonheid opsluiten uit angst dat je de sleutel verliest.
De zon is een machine. Hij spuit dagelijks gloeiend hete honing in alle richtingen. Wij interpreteren die honing als licht.
Dichters, draag de muilkorf van de beeldspraak, omdat de taal iets is waar je dwars doorheen bijt.
kom, speel nog een keer tetris met mijn ballen
Je bent met haringen in de weer omdat je me probeert op te zetten als tent.
schrijven is schrappen wat niet lekker loopt schrijven is schrappen wat de lezer niet wil of verwacht schrijven is schrappen zei haar rechthoekige bril schrijven is de waarheid schrappen titanen gaan overal met elkaar op de vuist, respect
kennen zij niet, zij malen niet om dingen
tussen de regels lezen
ik zie toch een klein aambeeld verscholen achter je ogen
Er bestaat een moderne editie van “Mein Kampf” met de titel in letters van prikkeldraad ik wil altijd iets
al is het maar
voldoening uwerzijds
de autoriteit van een grote onderbroek aan een waslijn
zegt je dat iets?
Glorie is een verraderlijke baken
Hoe mooier je bent, hoe mooier je herinneringen
Het al wat oudere meisje wordt op de wip gelegd en aangeduwd. Haar kont is rond. Wegkijken dus.
Uw gebit zien we los van u. U kunt in onze administratie ook geregistreerd staan met twee gebitten.
Als je gaat letten op nephout word je gek. De tafels, het houtoptiek in oude auto’s, boekenkasten, linoleumvloeren, placemets met een houtopdruk en jaarringen geprint op pakpapier. Zelfs de bossen staan er intussen vol mee.
Met grootmoedertje is niets bijzonders aan de hand.
Ze heeft haar lippenstift weer opgegeten.
Schilderen doet ze nog wel, maar alleen met de schaduw van herhaling.
Een Chinees begon hard in zijn mobiele telefoon te praten
hij had mijn glimlach genegeerd en waarom zitten we hier
überhaupt. Dan steekt hij een sigaret op. Leve de live-poëzie
Wat moet je met vier huwelijken Hemingway? Dansen er niet genoeg schaduwen om je heen?
we zitten hier op ooghoogte met Jupiters manen
met elkaar aan een ovalen tafel te wachten
tot eindelijk een keer iemands gezicht loslaat
een man gewikkeld in een vuiliszak naast een condoomautomaat
Die hele fucking schaamte reclame-
posters voor dezelfde flop.
het is zo fucking poëtisch
Ik beloof je eeuwige trouw: mijn schat, laat tussen ons
gelden de hemelse wetten, wat is daarop je respons?
OK. Ik zal het alvast op de Blockchain zetten.
zombies zijn slaapwandelaars vol zelfverwijt
met te strakke bretels om hun geest

We zien dat de vertelling soms hapert en gerepareerd moet worden. Dat is een kwestie van er doorheen werken zoals we al vaker hebben gedaan. Er zijn een aantal andere fragmenten die mee kunnen worden genomen in dit spel:

dansen door de gaten van de nacht
dichten is jezelf opsluiten in de taal en de sleutel doorslikken
Een banaan! Een banaan! Triptofaan
ik wil een planeet die onnodig ingewikkeld blijft
met een dikke handleiding die altijd zoek is
want de tijd is een lege notenbalk
Slapen is vrijen met de dood
Verslaving is een houten paal in een holle borst
Wederkeren zult gij tot stof, o muis / o muze, ik zal zingen van uw vergaan
Ik wil Beethoven achterop de fiets. / Ik rijd hem door een steeg de stilte in, ik ben erbij / wanneer hij eeuwig gaat doen
hij is tot over zijn oren verliefd op een geleedpotige / van wie hij de poëzie heeft ingezien
de presentator van de televisie knikt steeds sneller / zijn voorhoofd lijkt wel op een geigerteller

Omdat we het procedé ondertussen wel kennen, kunnen we direct naar het resultaat:

Er zijn er die de wereld bezien
door de ogen van een uitstervende vissensoort
voorbijgaand, als een traan in een rivier

Er zijn er die slaapwandelend
met een vlindernet en te strakke bretels, schoonheid
op willen sluiten uit angst dat de sleutel zoekraakt

Er zijn er die ondanks alles tot over hun oren
verliefd worden op een geleedpotige
en aambeelden smeden van titanium

Dichters, draag de muilkorf van de beeldspraak

Als je gaat letten op nephout word je gek
Er is houtoptiek in sjieke auto’s, boekenkasten, linoleumvloeren, onderzetters, pakpapier
Zelfs de bossen staan er inmiddels vol mee

Uw gebit zien we los van u.
U kunt in onze administratie ook geregistreerd staan met twee gebitten.

Grootmoeder heeft haar lippenstift weer opgegeten
Hoe mooier je bent, hoe mooier je herinneringen

En dan is er de autoriteit van een grote onderbroek aan een waslijn

Daarop begint een Chinees met jaren zeventig montuur
hard in zijn mobiele telefoon te praten
Over Beethoven en Dalí en tetris en geigertellers
En: wat moet je met vier huwelijken Hemingway?
Dansen er niet genoeg schaduwen om je heen?

Je ziel is een rammelende condoomautomaat
een notenbalk vol zwarte gaten

Het stuk heeft nu iets meer structuur in de associatie. Er valt, om het met de gangbare platitude te zeggen, iets in te ‘ontdekken’. Commentaar is van harte welkom! De volgende episode, beloof ik, wordt iets minimalistischer.