Toen ik mijn dochter afgelopen donderdag naar haar balletles begeleidde, ontdekte ik dat er op verzoek van een aantal Koreaanse ouders een kijkraampje in de deur van de gymzaal was gecreëerd, waar deze plaatsvindt. Tijdens de les gaat de deur dicht zodat de kinderen zich kunnen concentreren, en deze oplossing was elegant, out of the box, zoals een snelle jongen zou zeggen. Raampjes in deuren maken, hoeveel formulieren zouden daarvoor nodig zijn in Nederland, dacht ik.
Glimlachend wierp ik een blik in het heiligdom, waar mijn dochter en andere vijfjarige meisjes enthousiast op de maat van de klassieke muziek sprong, die uit de luidspreker schalde. Het was adembenemend om te zien.
Lang bleef ik niet kijken. Niet omdat ik me als enige kerel tussen keuvelende moeders geneerde of bang was om de verdenking van onfris gluurdersschap op me te laden, maar omdat ik aan tien seconden balletles genoeg heb om een mierzoete herinnering te scheppen, waar ik een week op kan teren. Met het beeld van de kleine ballerina’s op mijn netvlies begaf ik me dus zoals altijd naar het dak van het sportcomplex, waar ik de vijftig minuten van de balletles afwachtte met het alleraardigste boekje ‘status anxiety’ van de Britse filosofische essayist Alain de Botton.
De volgende dag bracht ik mijn dochter mee naar een couchsurfingbijeenkomst in een rookvrije kroeg in het uitgaansgebied van Hongdae. Terwijl ze zich vermaakte met een Amerikaanse Koreaan die haar en passant leerde schaken, vertelde een jonge vrouw me dat ze op het damestoilet een microcamera met een stukje wc-papier had verduisterd. De oren van een vriendelijke Duitse student klapperden van ongeloof. Wat? Ja, je vindt ze alleen bij de vrouwen. Helaas telt Zuid-Korea erg veel innovatieve viezeriken. Maar dat is toch verschrikkelijk. Het betekent dat je als vrouw niet meer zorgeloos naar het toilet kan. Inderdaad. Er valt weinig tegen te doen wanneer we de ongedwongen sfeer die we in het uitgaansleven zo op prijs stellen willen behouden. Ik schudde mijn hoofd over deze schunnige en treurige wetenswaardigheid, en gaf me over aan overpeinzingen over het kanaliseren van geiligheid, en hoe dat een goede graadmeter is voor het niveau van een beschaving.
Mijn dochter had intussen de opstelling van de schaakstukken geleerd en bekwaamde zich op de tegelvloer in de paardensprong. Toen de man die haar vriendelijk onder zijn hoede had genomen me vertelde dat ze al flink had gegeeuwd, besloot ik dat het tijd was om naar huis te gaan. Onderweg zwierden we nog even langs een salsabar, maar omdat mijn dochter niet drinkt dropen we af toen een dame met potsierlijke epauletten ons erop wees dat alcoholconsumptie verplicht was. Het was laat genoeg, en we hadden genoeg gezien.