Vergeestelijken

Vroeger verzamelde ik CD’s. Ik wilde dat mijn collectie zoveel mogelijk afweek van de gemiddelde platenverzameling. Ik had de vioolconcerten van Bruch, Beethoven, Brahms, Mendelsohn, Paganini, maar ook een vreselijke metalplaat genaamd Nexus Polaris. Er was Chet Baker en the hiphop van Mister Smith. 2 Unlimited en Scatman John en de werken voor soloviool van J.S. Bach. Metallica en Wieniawski. House of Pain en het celloconcert van Edward Elgar.

Al die CD’s zijn allang weg: verloren, verkocht, gebroken. Net als een studentenuitzet, een kledingkast, een postzegelverzameling, witgoed, computers, koffers, een kleine bibliotheek die ik op Berlijnse vlooienmarkten bij elkaar heb gesprokkeld, verschillende decoratieve voorwerpen en snuisterijen. Wat ik nu bezit past in een rugzak en een koffer, maar het meeste van deze spullen zal ik over een jaar hebben weggegeven of omgeruild. Dat heet onthechting of vergeestelijking.

Ik vond vandaag een spijkerbroek terug van meer dan tien jaar geleden. Het was een magisch moment. Zover ben ik vergeestelijkt, dat de onbenulligste materiële herinneringen grote blijdschap veroorzaken. Hoe ver kun je vergeestelijken? Je kunt in een all-inclusive flat gaan wonen waar je je geen zorgen hoeft te maken over materiële beslommeringen zoals een electriciteitsrekening of de vuilbak. Zulke plekken zijn niet eens duur wanneer je in het juiste land zoekt. Het beetje geld dat je nodig hebt klik je bij elkaar op het internet, dat hoef ik hier niet uit te leggen. Tijdens het eten inventariseer je de toestand van je ideeën en op de wc componeer je een boutade. In de tandartsstoel laat je de argumenten voor en tegen het principe van een referendum voor je geestesoog passeren.

Als verhuisadres vul je een url in. Je mag gerust vergeten in welk land je je bevindt, hooguit de tijdzone is relevant met het oog op je prime-time Facebook-discussies. Je luistert naar het nostalgische geluid van je oude CD-collectie via YouTube of Spotify. Het verlangen naar menselijke aanraking brengt je soms in de war en dan wil je ontgeestelijken. Maar dan voel je de warme laptopbatterij op je buik en kruipt terug in je geest, waar zelfs de grootste chaos geen onzin is.

• Dit stuk is met zeer weinig inspiratie geschreven om de routine van een wekelijkse column in ere te houden. Mocht u het gevoel hebben, uw tijd hiermee te hebben verspild, verzoek ik u vriendelijk om een e-mail te sturen naar reclamatie@creativechoice met opgaaf van het aantal leesminuten en uw bankgegevens. Ik zal de verloren tijd dan vergoeden op basis van het minimum uurloon voor welzijnswerkers.