Maan
mijn moeder ligt begraven in een kleine stad, hoe mensen koffie maken dat zegt alles, ik bouwde een bed van een los tafelblad, voor mijn dochter slaap en eeuwige slaap soms wil ik een kluit aarde in mijn mond stoppen schreeuwen naar de maan de donkere zwammen
voel je niet hoe we zware blokken op onze gloeiende slapen drukken de tijd rukt op wie je bent wil de tijd weten en ze heeft zo haar methodes je bent niet haar metgezel noch haar slaaf of meester je bent haar experiment de tijd rukt op maar wie je bent dragen de anderen achter ...