mijn moeder ligt begraven
in een kleine stad, hoe mensen koffie maken
dat zegt alles, ik bouwde een bed
van een los tafelblad, voor mijn dochter
slaap en eeuwige slaap
soms wil ik een kluit aarde
in mijn mond stoppen
schreeuwen naar de maan
de donkere zwammen
voel je niet hoe we zware blokken op onze gloeiende slapen drukken de tijd rukt op wie je bent wil de tijd weten en ze heeft zo haar methodes je bent niet haar metgezel noch haar slaaf of meester je bent haar experiment de tijd rukt op maar wie je bent dragen de anderen achter ...