'Het volk' kunnen we gebruiken om erboven te verheffen. Boven Jelle B-C, zwarte P, A ten B of Emile R. Wanneer we het afzetten tegen het gelul in de polder, krijgen zelfs onbenullige overpeinzingen het karakter van ongenaakbaarheid. We hoeven maar te doen alsof we oprecht op zoek zijn naar iets van universele waarde, en ...
ik zoek het handschrift van een oude man die heeft geschreven na zijn gloriedagen want dat is iets wat licht betoveren kan en aangenaam tergt met historisch onbehagen de woorden die hij doorhaalt zijn we kwijt maar wat hij schrapt ontgint een beter vergezicht het handschrift is van zijn hand bevrijd al wat hij wegstreept ...
Mijn geheugen smeert zich uit als een zoet deeg en ik druk er hard mijn vuisten in bij gebrek aan een roller, of een fles. Ik vul het op met vers fruit, terwijl het deeg nog wordt gekneed Ik verban mezelf naar talloze verten die ik ken in een wereld die broos is geworden van ...
we gaan tijdreizen, naar haar
twintigste verjaardag, of terug,
naar toen wij twintig waren
zwelgen daarin, dat is een oud recept
tegen de neerslachtigheid
alles is nu, altijd, nergens
ze huilt en ik weeg haar schoentje
in de palm van mijn hand
en glimlach twintig jaar lang
De ruïne werpt zijn schaduw waardig scherp de torens, met kantelen erop de glooiende aarde draagt het vaardig alsof het ooit groeide uit de heuveltop Gehavend maar trots de brede muren die lijken uit de berg te ontspringen vroeger brandde men daarop de vuren ongezien kon niemand er binnendringen Don Quichote kwam hier ooit voorbij ...