Ik las een half uurtje geleden dat Marieke Lucas Rijneveld de opdracht om het poeem dat de prachtige Amanda Gorman voorlas bij de inzegening van Biden, heeft teruggegeven. Er was teveel controverse over de kleur van haar huid. De keuze van Gormans team en Meulenhoff was begrijpelijk: Marieke geniet internationale bekendheid en behoort in zekere zin ook tot een erkende minderheid. Ik hoop dat de officiële vertaling van het gedicht verzorgd gaat worden door een ervaren vertaler, en dat mag natuurlijk graag een person of color zijn.
Omdat ik echter voorzie dat we hier nog heel lang over gaan doorpolderen, volgt hieronder in het kader van ‘niet lullen maar poetsen’ mijn eigen ‘witte’ vertaling*, zodat we die straks kunnen vergelijken met de vertaling van iemand die zelf de gruwelijke gesel van racisme heeft moeten ondervinden.**
Wanneer de dag aanbreekt vragen we ons af,
waar kunnen we licht vinden in deze eindeloze schaduw?
Het verlies dat we moeten dragen,
een zee die we moeten doorwaden
We wonen in het hol van de leeuw
We leerden dat rust niet altijd vrede betekent
En een norm of een idee
over wie er waardig is
niet altijd rechtvaardig is
En toch behoort de dageraad ons toe
al waren we ons dat niet bewust
En toch staan we op
We hebben zoveel doorstaan en waren getuige
onze een natie ligt niet in duigen
maar is gewoon nog niet af.
Wij zijn de nazaten van een land en een tijd
Waar een mager zwart meisje
afstammend van slaven en opgevoed door een alleenstaande moeder
ervan kan dromen ooit president te worden
en vandaag voor een president mag voordragen
En ja, we zijn verre van af
verre van ongerept
maar dat betekent niet dat we
een land eisen waarin alles perfect voelt.
We streven naar een natie met een doel
Naar een land waarin ieder mens wordt gevierd
wat zijn cultuur, kleur, karakter en
omstandigheden ook zijn
En dus richten we onze blik niet op ons verdeeld
maar op wat voor ons staat
We dichten de kloof omdat we weten, omwille van onze toekomst,
dat we onze verschillen moeten overwinnen
Onze wapens neerleggen
zodat we onze armen kunnen uitstrekken
naar elkaar
We streven naar een wereld zonder wreedheid, een wereld in vrede
Laat ons dan tenminste de wereld zeggen dat het waar is:
Dat we groeiden, al rouwden we
Dat we hoopten, al hadden we pijn
Dat we nooit opgaven, al waren we moe
Dat we voor altijd verbonden zullen zijn, zegevierend
Niet omdat er nooit meer een nederlaag zal komen
maar omdat we nooit meer verdeeldheid zullen zaaien
In de Schrift lezen we over de voorstelling
waar iedereen onder zijn eigen wijnstok en vijgenboom zit
waar niemand angst zal zaaien
Als we onze eigen tijd waardig willen zijn
Dan zal de zege niet komen van het zwaard
Maar van de waardevolle bruggen die we slaan
Dat is de belofte van een open plek
Op de heuvel die we beklimmen
Wanneer we de moed hebben
Omdat de Amerikaanse ziel meer is dan geërfde trots,
het is het verleden waar we ons in onderdompelen
en het is hoe we werken aan herstel
We hebben een kracht gezien die ons land zou verbrijzelen
in plaats van het met elkaar te delen
die ons land zou vernietigen om de democratie te vertragen
En zij was daarin op een haar na geslaagd
Maar hoewel democratie even kan worden vertraagd
kan het nooit voorgoed worden verslagen
Dat is de waarheid
dat is het geloof waarin wij vertrouwen
Want terwijl wij onze ogen op de toekomst richten
richt de geschiedenis haar blik op ons
Dit is de tijd van rechtvaardigheid
We vreesden toen zij aanbrak
We voelden ons niet voorbereid om erfgenamen te zijn
van zo’n angstaanjagend uur
maar we vonden de kracht
om de bladzijde om te slaan
Om hoop te bieden en te lachen
Dus waar we ons ooit afvroegen,
hoe worden we ooit deze ramp de baas?
beweren we nu
Hoe kan ooit nog ramp zegevieren over ons?
We zullen niet meer terugkeren naar wat was
maar gaan op weg naar wat zal zijn
Een land dat gekneusd is maar ongebroken,
welwillend maar moedig,
sterk en vrij
We zullen niet wijken van ons pad
of ons laten intimideren
omdat we weten dat ons zwijgen en wegkijken
de erfenis zal zijn van de volgende generatie
Wat wij verzuimen wordt de last die zij moeten dragen
Maar één ding is zeker:
Als onze macht genadig is,
en ons recht vaardig is,
dan zal liefde zegevieren
en al onze kinderen gelijkwaardig zijn
Dus laat ons later een prachtland nalaten
beter dan het land dat ons werd nagelaten
Elke ademtocht uit mijn bronzen*** borst,
we zullen deze gewonde wereld vullen met wonderen
We zullen oprijzen in de gouden heuvels van het westen,
we zullen opstaan in het verwaaide noordoosten
waar onze voorvaderen voor hun revolutie vochten
We zullen opstaan in steden aan de meren in het midwesten,
we zullen opstaan in het zonovergoten zuiden
We zullen herbouwen, verzoenen en herstellen
en in elke streek van onze natie en
in iedere hoek van ons land,
zullen onze mensen, divers en mooi, uit de schaduw komen,
gehavend en mooi
Wanneer de dag aanbreekt verschijnen we uit de schaduw,
ontvlamd en niet bang
De nieuwe dageraad zal schijnen als wij hem bevrijden
Want licht zal er altijd zijn,
als we maar dapper genoeg zijn om het te zien
Als we maar dapper genoeg zijn om het te zijn
* Ik heb gebruik gemaakt van een machinevertaling en deze verbeterd, dus het resultaat is nog vrij rammelig. Het doel van deze vertaling was echter niet om het origineel goed weer te geven, maar om te onderzoeken wat een ‘witte’ vertaling is.
** Ja, dat is serieus bedoeld. Als je dacht dat ik hier loop te lolbroeken, moet je je maar eens achter de oren krabben #deugen #complex
*** Mag je dit vertalen als je zelf een witte kippenborst hebt?