Lieve mensen, veel is reeds gezegd en geschreven over de euvelen van sociale media en van mijn persoon zult u vermoedelijk geen voetnoten bij dat corpus aanvaarden. Desalniettemin verstout ik mij, vandaag op deze plek een caveat te noteren.
Hele en halve intellectuelen klagen over de inflatie van het begrip “vriend”. Een vriend op Facebook is vaak niet veel meer dan een gezellige babbelaar in een virtuele kroeg die we op ieder moment weg kunnen wensen en die nooit droog staat. Iemand die een eindeloze stroom lol te bieden heeft, of een niet aflatende stroom geklaag – wat ons Nederlanders bijkans nog meer lust bereidt. Vriendschappen ‘door dik en dun’, in voor- en tegenspoed, zijn een zeldzaamheid op sociale media, omdat de vrolijke horde jou en mijn tegenspoed weldra homeopatisch verdunt. We lijden niet met onze Facebookvrienden – althans zo luidt de weeklacht van intellectuelen.
Misschien is dat ook wel een beetje zo. Maar men vergeet voor het gemak de consequentie van die inflatie. Meer dan ooit is het je eigen schuld wanneer je geen vrienden hebt. Dan moet je maar niet van Facebook gaan.
De intellectuelen komen zoals gebruikelijk te laat voor de fenomenen. Er groeit een generatie op voor wie er geen traditionele vriendschap bestaat, waaraan zij hun onlinecontacten kunnen meten. Een vriend is iemand die jouw berichten en video’s liket op een moment dat het hem/haar/het uitkomt. Dat er vroeger een cultuur bestond, waarin mensen noodgedwongen verbintenissen aangingen en sprak over dapperheid, compassie en trouw, verwijst die generatie naar het rijk der fabelen, nadat een enkeling onder hen er nog snel een vind-ik-leuk onder plaatst.