Borrelpraat

Ik staar door de ruiten naar een opstelling van in stukken gezaagd IKEA-meubilair, gecreëerd door een Koreaanse maker van ‘moderne kunst’. Hij werd trots aangekondigd als anomalie hier tussen de dure galerijen in Berlin Mitte. De kunstenaar had gespeeld met kaders en kruisen. Billy werd in meerdere dimensies doorgezaagd en kruisgewijs weer in elkaar gezet. Tafels, stoelen, schoenenrekken en snijplanken waren op dezelfde manier in existentiële statements veranderd. In de kleine etalage, boven de expositiestukken, hing een over de lengte in twee helften gezaagd houten kruisbeeld. En er was niet eens een groep Domenicaanse monikken komen opdagen om ertegen te protesteren.

Mijn dochter Miru maakt me erop attent dat de geëxposeerde stoelen kapot waren, waarop ik haar uitlegde wat kunst was aan de hand van de zoute stengels die voor deze vernissage op een tafeltje waren opgesteld. We braken en telden samen het gortdroge Knabbergebäck. De in twee stukken gezaagde Jezus keek goedkeurend toe, het kon hem niets schelen dat zijn houten lijf geschonden was en de jaarringen zijn goddelijke bluf verrieden.

Wanneer Miru wil doen alsof ze honger heeft, geeft ze er de voorkeur aan om mijn neus op te eten. Ik verzamel dan al mijn pseudo-autoritaire moed en doe een poging om mijn reukorgaan terug te krijgen.
“Waar is mijn neus?”
– “In mijn buik!”
“En waar komt hij straks uit?”
– “Hieronder. Bah!”
“Maar ik kan dat niet ruiken.”
– “Nee?”
“Want ik heb geen neus meer.”

* * *

Alles is politiek. Je kunt als Marokkaan geen fiets meer stelen of het racismedebat wordt aangewakkerd.

Een zwarte vrouw op zoek naar haar IQ sluit zich aan bij een Turkse vazallenpartij en dit wordt direct weer in het belachelijke getrokken.

Je kunt niet meer met goed fatsoen iemand neersteken of het wordt uitgelegd als een snood plan om een politieke agenda in een kwaad daglicht te stellen. Allochtonen kunnen niet meer bij de politie of het voetballen zonder dat er wordt gefluisterd over politiek correcte quota. Vrouwen kunnen niet meer in bikini naar het zwembad zonder zich eerst van de politieke couleur van badmeester en directie te vergewissen. Je kunt niet meer tegen milieuvervuiling protesteren of je wordt tot een pedofiele samenzwering gerekend die het recht om lelijk te doen wil monopoliseren. Blanke mannen kunnen niet meer blank zijn zonder dat hele volksstammen grienen in de schaduw van hun neokolonialistische aureool. Een zwarte vrouw op zoek naar haar IQ sluit zich aan bij een Turkse vazallenpartij en dit wordt direct weer in het belachelijke getrokken.

Onschuldige ongein wordt zo de politieke arena ingesleurd, die dankzij het internet het hele land transformeert in een zandbak waar opgewekt joelende kleuters spelen naast hun verongelijkt grienende tegenhangers.

Niemand, zelfs ik niet, kan dat nog terugdraaien. Meningen die consequenties mogen hebben zijn niet langer voorbehouden aan experts. Referenda zullen morgen de dienst uitmaken, daar kan een Mark Rutte hoog of laag springen. Spoedig zullen we ons hebben ontdaan van tijd- en energieverslindende praatjesmakerij en vellen ‘we’ onze oordelen per Facebook-likes, die als een phalanx van blauwe duimen over minderheden heen zullen marcheren waarvan we niet eens wisten dat ze bestonden. Democractie gaat over liken.

Vrienden, laten we proosten op het recht van de slimste. Politiek is de voortzetting van borrelpraat met andere middelen.