We weten natuurlijk dat we hier mogen zijn, dat we even een plek op deze planeet mogen bezetten, dat de lucht die we inademen ons niet vijandig is toegedaan en dat onze mening, hoe onbeholpen en ongeïnformeerd ook, mag bestaan, maar we moeten dit met enige regelmaat ook horen van de zee. Haar beweging is als de geruststelling van een oude vriend, tegenover wie we ons niet meer hoeven herhalen. Wanneer onze menselijke herinneringen tanen, kunnen we doen alsof de zee alles voor ons heeft onthouden.
Er moet een tijd geweest zijn dat ik met mijn moeder aan zee zat. Katwijk 1982? Deauville 1992? Ze moet een badpak hebben gedragen, in mijn herinnering donkerblauw, maar dat mag veranderen. Ik sta wat dat betreft open voor alle kleuren, al moet ik toegeven dat ik zou moeten wennen aan een knaloranje badpak, maar dan heb ik tenminste een moeder. Ze droeg een bril met een stevig montuur, dat weet ik tamelijk zeker. Op dat punt ben ik wat minder flexibel. Kom me niet aan met een klein randloos intellectuelenbrilletje of zelfs met contactlenzen, zee. Misschien stel ik mijn mening daaromtrent nog bij, want ik weet dat alles wat me is aangeleerd zal slijten, ja dat het ongemerkt al bezig is te slijten. Wat haar gezicht en haren en postuur betreft: je doet maar, zee. Ik moet leren je beter te vertrouwen.
Ik zwem graag in de zee. Ik zwem parallel op ongeveer dertig meter van de kust met een felroze badmuts op. Zo maak ik me herkenbaar voor mijn dochter, die me op de voet volgt op het strand, dat werkt. Ik heb nekkrampen omdat ik mijn blik strak op het strand gericht houd.
Het zou in zichzelf genoeg moeten zijn. Zij, ik en de zee die niet oordeelt. Maar ik wil moeten schrijven, teksten maken die zichzelf oneindig kunnen herhalen, die zelf een zee worden voor hun lezers, al is dat achterhaald, al heeft Proust dat allang gedaan.
Ik kom uit de zee en ren naast mijn dochter op het strand, mijn felroze badmuts nog op mijn hoofd. Voorlopig moet, mag, kan dat geen andere kleur zijn.