Zowel Fokke en Sukke als de Speld maken een grap over de identiteit van Wim, door te doen alsof er heel veel mensen zijn overleden: Frank van Putten, Tedje van Es, Arie Temmes, Aad van der Naad, Dirk, Harry F. Kriele, Bulle van Berkel, Louc Hobbema, Hans van der Vaart, Walter de Rochebrune, Mémien Holboog, Berendien uut Wisp, Thea Ternauw, Robbie Kerkhof, Meneer Foppe, Dien Meibos, A. Bonus, A. Jongepier, O. den Beste, burgemeester Van der Vaart en Jet Veenendaal.
Wim was Wim. Een briljante theatermaker die zijn privéleven niet op het internet te grabbel gooide, maar natuurlijk wel een mooi weblog maakte.
Daarom ligt het voor de hand om als eerbetoon aan hem zijn typetjes in het zonnetje te zetten. Die typetjes hebben nog steeds dezelfde leeftijd als toen ze op de treurbuis verschenen. Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen, en dergelijke. Tedje en Frank, Jet Veenendaal en Dirk en al die anderen blijven gewoon leven en zullen nog vele decennia lang vanuit de krochten van het internet een steeds perplexere jonge generatie aan het lachen maken. Wat zullen ze in de jaren vijftig (van deze nieuwe eeuw) raar opkijken van Dirk de zwerver en Aad van der Naad.
Ik wilde vandaag al fietsend door de straat tegen iedereen boven de veertig heel hard “Moederrr!” roepen, in de veronderstelling dat ze meteen zouden begrijpen dat dit als ode aan Wim de Bie diende te worden begrepen, en niet als de psychotische schreew van een verwarde man. Aangezien ik vlakbij een basisschool was besloot ik de kreet voor me te houden, voor je het weet sta je ergens om bekend waar je niet meer van af komt weet je wel weet je niet. En dan heb je de poppen aan het dansen en dergelijke.
Wim kon zo goed VVD’ers nadoen en vooral de lach van Rutte. Maar bij de Bie wint zelfspot het van ideologei. Zijn lach is voor de eeuwigheid.