Vertaling die ik maakte van een gedicht van Lucille Clifton, voor een gedichtenvertaalwedstrijd op Facebook:
het licht dat tot lucille clifton kwamkwam toen het weten wankelde
wanneer wat haar zo dierbaar vanzelfsprekend was
vervaagde. Het was de zomer
waarin ze begreep: ze had nooit begrepen
en nooit lag iets eens in haar macht zelfs
niet haar luie ogen, en
de man smeet zijn das weg en ontkwam en
de kinderen begonnen te lopen op benen en
ze kon het gevaar zien van een
leven dat nooit is uitgezocht.ze sloot haar ogen, bang op zoek te gaan naar haar
authenticiteit
maar licht dringt in de wereld aan op licht;
een stem uit het doorlevende verledenbegon te spreken,
ze deed haar oren dicht en las in haar hand
“ik zou de de deur opendoen, mijn kind,
de waarheid klopt als een razende erop.”