De discrepantie, waarde lezer, tussen het personage dat ik met onbaatzuchtige toewijding op dit internet ben, de rol waarin ik mij vol overgave en frivoliteit wentel, en het slecht geklede, bebrilde en bemondkapte mannetje dat langs de grachten van Hollands glorie beent, kan niet groter zijn.
“Weet u wel wie ik ben?” zou ik tegen de ‘omstanders’ schreeuwen, wanneer schroomvalligheid me daar niet van weerhield. De vermaarde auteur van prachtige existentialistische poëzie. De schrijver van hilarische boeken en zeemansliederen zonder zee. Ecce homo, zie mij aan! Zie dat ik besta, en dingen maak die jullie harten raken. Laat mij meedeinen op jullie zee, laat mij meespelen met jullie spel –
De entree van Leiden vanaf het station is alleraardigst. Mensen picknicken in het gras en op bankjes, de museale molen de Valk op de achtergrond. Ik besluit een korte ronde door de binnenstad te wandelen. Wat een heerlijk schouwspel! Overal mensen aan de grachten, de zon op hun aangezicht, genietend. De gevels, de bruggen, de keien, de lantaarns, het wateroppervlak.
Ook Leiden is een stad in lagen. Het van der Werf-park eerst de burgemeester die standhield tegen de Spanjool, met een standbeeld op een plek die ruim 200 jaar later werd verwoest door de buskruitramp op mijn verjaardag in 1807, die zo’n klap gaf dat de Mark Rutte van toen, Lodewijk Napoleon, vanuit Den Haag naar de plek des onheils snelde. Moeten we niet allen vol ontzag en bewondering bij de pakhuizen neerzitten, ons in verbondenheid wetend door een belegen geschiedenis?
Mensen reageerden niet op mijn glimlach toen ik hun ontmaskerd subtiel probeerde te groeten. Ik incasseerde norse blikken en het besef drong zich op, dat de groene avatar waarin ik me de laatste maanden heb bewogen, mij geen goede diensten meer bewijst. Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vermelden dat die groene avatar eruit zag als een zwijntje: vuil mondkapje, stukgelopen sportschoenen, scheve bril, een grote reep Milka als lunch en dan zonder een rood mandje te pakken roepen “hebben jullie een koffieautomaat?”
Waar kan een mens een hashtag kopen, die boven je hoofd lijkt te zweven als je je camera op hem richt? Een hashtag die zegt “hier loopt de auteur van Koning Hans, hij geeft graag handtekeningen aan zijn fans”, of “dit is een portretschilder – 250 € voor een portret”. Het is een idee dat exact dat veronderstelt wat het wil oplossen: dat mensen niet meer spontaan op elkander toe gaan. Onzin, dus. Maar die virtuele vliegende hashtags zien er in de verbeelding wel leuk uit.