We lezen in de media dagelijks over Covid-19. Verhalen over het buitenland betreffen meestal het beleid en de grafieken die ons nieuws sinds maart domineren. We winden ons op over het beleid van Zweden, en zien dat er in de VS inmiddels meer dan 100.000 doden te betreuren zijn. Hoe het voelt om in deze tijden in het buitenland te verblijven, en hoe we de coronamaatregelen in andere landen ervaren, blijft op de achtergrond.
Daarom vroeg ik een aantal Nederlanders in het buitenland naar hun ervaringen in rond 200 woorden. Klik in een Chrome-browser op de overzichtskaart om naar de mini-essays te springen, of lees gewoon verder.
Málaga, Spanje
Door Ivo Teulings. Zijn nieuwe Cubaanse roman Manto Negro is nu verkrijgbaar op www.mantonegro.nl
‘Wat doen al die dikke mensen op straat’, was mijn eerste gedachte toen ik ’s-morgens vroeg over straat liep, na zes weken opgehokt te zijn geweest. Voor de zekerheid ben ik na thuiskomst ook maar eens op de weegschaal geklommen. Zeven kilo Corona-kilo’s erbij.
Maar goed, je kon zien dat iedereen opgelucht was dat ze weer even naar buiten konden. De Spanjaard leeft op straat: ze ontbijten, lunchen en borrelen buitenshuis. Je gaat pas naar huis voor het diner en om te slapen. Die tergend langzaam verlopen zes weken opsluiting drukte de armere Spanjaarden met de neus op het feit dat ze met z’n twaalven in een klein appartement wonen, waar zelfs het balkon is verbouwd tot extra slaapkamer. Het aantal meldingen van huiselijk geweld – toch al een serieus probleem in Spanje – is fors gestegen. Ik heb gelukkig een groot huis met diverse terrassen en een zwembad dus als ik mijn vrouw wil aftuigen zijn er plekken zat waar ze zich kan verstoppen.
Wat opvalt is dat het overgrote deel van de Spanjaarden, normaliter niet een erg gedwee volk, de nieuwe regels nauwgezet respecteren. Een van de redenen is ongetwijfeld de strenge handhaving en boetes van 600 euro en hoger. Maar belangrijker nog is de angst die bij de bevolking leeft. Want het coronavirus heeft in Spanje flink toegeslagen, al zijn de brandhaarden Madrid, La Rioja en Barcelona ver weg en valt het in Málaga op zich mee. Mensen die zonder schroom ladderzat in de auto gaan zitten en uit principe weigeren om de autogordel te gebruiken lopen nu verschrikt met mondkapjes over straat. Mijn overburen dragen zelfs mondkapjes binnenshuis. Ik ben die mondkapjesterreur beu omdat het een schijnveiligheid biedt. Als ik ’s-morgens vis ga kopen staat daar altijd een kluitje oude wijven die, gemondkapt en wel, in elkaars gezicht staan te blaffen. Als ze mij aan zien komen stuiven ze uiteen. Dat is fijn, want ik zie het nut van social distancing wel in. En zo ben ik lekker snel aan de beurt bij de visboer.
Nonthaburi, Thailand
Door Cor Verhoef
Het moet niet veel gekker worden. Kent U die uitdrukking? Het komt vrijwel dagelijks in me op. Ik zag op het smoelenboek een foto van een vriend van mij die een fietstours bedrijf heeft hier in Bangkok, waarin hij met zijn dochtertje een ijsje zat te eten bij de IJsgigant Svensens. De vriend zat op de voorgrond en ergens ver achter hem zat zijn dochtertje aan een andere tafel met een sorbet voor haar neus. De restaurants mogen dan wel weer open zijn, maar mocht je met wat vrienden een vorkje willen prikken buiten de deur moet je wel bereid zijn om direct na het binnenkomen afscheid te nemen van je disgenoten; ‘ik zie je later. Veel plezier, ouwe reus’.
Waanzin ten top natuurlijk.
Thailand is er, zeker in vergelijking met landen als het VK, de VS en Brazilie, tot nu toe nog genadig van afgekomen met 57 sterfgevallen en iets meer dan drieduizend besmettingen op een bevolking van 69 miljoen. Je kunt van de door militairen gedomineerde Thaise regering zeggen wat je wilt, maar niet dat de regeringsleider, in tegenstelling tot die van de landen in de Corona top-drie, bat shit crazy is.
De scholen gaan, wanneer er geen gekke dingen gaan gebeuren, op 1 juli weer open en tot die tijd geef ik drie dagen per week online les met behulp van Loom, Zoom, Meet, Google Classroom en Jamboard, hele kekke onderwijsapplicaties, die het, ondanks de kekheid, niet halen bij the real deal: een docent van vlees en bloed in een klaslokaal met rakkerts van vlees en bloed. Oh vaccin, waar zijt gij?
Salta, Argentinië
Door Pierre Lagarde
Argentinië wilde zichzelf bewijzen. Vooruitlopend met hun strikte quarantaineregels deden ze alle steden in een vroeg stadium op slot, maar vooral in arme wijken waar meerdere gezinnen in een huis wonen verspreidt het virus zich nu snel. In het noorden van het land, waar tot nu toe slechts enkele gevallen zijn waargenomen, is de vrijheid teruggekeerd, al is het mondkapje nog steeds verplicht. Argentinië is een uitgestrekt land waar bijna de helft van de bevolking in de provincie Buenos Aires woont. Door alle maatregelen heerst er meer armoede en honger dan er al was: zeker 15 miljoen mensen leven op de armoedegrens. De regering verstrekt nu voedsel verstrekt in de wijken die afgesloten zijn. De regering moet afwegingen maken over schulden, werkloosheid, scheiden, suïcide, femicide, protesten, honger.
Argentijnen houden zich aan de regels: iedereen draagt zijn mondkapje en overal staat wel iemand met een fles desinfectiemiddel. Zelf houd ik me aan de regels en doe de noodzakelijke inkopen, zoals Malbec, Cabernet en Glenfiddich en als een vrouw wat wil, doen we het met het kapje.
Bonaire
Door Christel Cosijn; www.bigbangexpress.com
Op zoek naar natuur en ontprikkeling landde ik in de tijd dat social media nog niet bestond op Bonaire met een onderwijscontract op zak. Een prachtig eiland waar ook de lokale bevolking het genieten van hun dusi-Boneiru hoog in het vaandel had staan. Dochter Nikita, inmiddels 24, is hier geboren en getogen. Het nadeel -waar veel Nederlanders zich niet van bewust zijn- is wanneer onze kleintjes hun studeervleugeltjes uitslaan, zij 9000 kilometer verderop als 16-17 en 18-jarigen beginnen aan hun studie, in een totaal ander klimaat met een totaal ander cultuur en taal. Momenteel is zij werkzaam als pedagogisch medewerkster op een leefgroep met jongeren die niet thuis (kunnen) wonen. Elke dag reist zij met het openbaar vervoer van Den Haag naar Rotterdam en vise versa. Binnenkort zijn de mondkapjes verplicht in het Nederlandse OV. Het hele gebeuren in de wereld doet me denken aan The Handmaid’s Tale.
Hier op Bonaire zie je een enkeling met een mondkapje. Tot nu toe hebben wij amper last van het Coronavirus, maar des te meer van de maatregelen. Bonaire heeft zo’n 20.000 inwoners waarvan een groot deel van de Nederlandse emigranten is aangemeerd na 10 10 10, toen we een bijzondere gemeente werden van Nederland. Je kunt Bonaire niet vergelijken met de Waddeneilanden omdat elk eiland zijn eigen bestuur en structuur heeft. Een lastig concept dat veel stof tot nadenken geeft en onderlinge verdeeldheid oplevert.
Bijna synchroon met Nederland ging Bonaire in lock-down met als voor deel dat het virus slecht bij 2 à 3 personen werd geconstateerd en genezen. Zo verloor mijn partner haar vader en kon zij niet naar de begrafenis, een dag later vernam zij dat haar broer positief was getest met Covid-19. Onze beste vriendin verloor plotseling haar broer op Bonaire en mochten de in Nederland studerende kinderen niet naar zijn uitvaart. Dit gebeurde al eerder bij een andere kennis, waar ook de studerende kinderen niet naar hun vaders afscheid konden.
Over het algemeen werd door RCN (Rijksdienst Caribisch Nederland) goed gecommuniceerd naar de bevolking. Twee keer per week was er een uitzending over de stand van zaken over de al dan niet aangepaste noodverordening met onder andere de social distancing ofwel de anderhalve meter afstand. Supermarkten en restaurants werden aangepast. Medisch materiaal en personeel werd ingevlogen en de mensen die economisch nadelige gevolgen ondervonden kregen een compensatieregeling. Horecabedrijven en bedrijven in de toeristische sector hebben het heel zwaar. Zij leunen 100% op de reusachtige cruiseboten die bijna dagelijks hun passagiers over de kade uitspugen. Dit zorgt er normaliter voor dat de smalle slechte wegen en kleine baaitjes dagelijks overspoeld worden met taxi’s, roadtrips, quads, toeristenbussen, kanogroepen, snorkelaars, brommersafari’s en noem maar op.
Er is een grote groep localen gestrand in Nederland die momenteel met mondjesmaat wordt teruggehaald omdat anders de medische zorg bij een mogelijke covid-19 uitbraak het niet aankan. Zij moeten hier eerst 14 dagen in quarantaine voordat zij deel mogen nemen aan het eilandverkeer. Volgens deze groep wordt er nauwelijks en slecht gecommuniceerd vanuit de overheid van Bonaire. Dat levert nare situaties op.
Wellicht is het egoïstisch maar ik geniet elke dag weer van de rust waar ik in de eerste instantie naar op zoek was. Een prachtig eiland met een slaperig hoofdstadje waar de bevolking tijd maakt voor een praatje en tevreden zijn leven leeft. Maar het eiland kan niet eeuwig afgesloten blijven van de buitenwereld. Binnenkort gaat het luchtruim officieel weer open voor vluchten van en naar de ABC-eilanden, Aruba, Bonaire, Curaçao, waar wel coronagevallen bekend zijn. We houden ons hart vast. Want dat Bonaire geen ernstige covid-19 gevallen heeft, betekent hoogst waarschijnlijk dat wij nog een lange weg te gaan hebben. Sterkte voor iedereen die getroffen is door de coronacrisis!
Stockton, USA
Door Bas Vossen
Hier in Noord Californië worden de maatregelen ook langzamerhand afgebouwd. Terwijl in de Bay area de meeste mensen nog met mondkapjes lopen is dat in Stockton, zeg maar het Rotterdam van deze buurt, niet het geval, zelfs kassa bediendes vergeten hier hun mondkapje. Hopelijk leidt het niet tot nieuwe gevallen. Men zegt dat hitte het virus doodt.
Tabua, Portugal
Door Leen Hiking; Wandelen in Portugal
Mijn man en ik wonen in een klein dorpje in centraal Portugal. Vanaf het begin had ik het gevoel dat er iets niet klopte aan deze hele Covid 19-pandemie. Ik heb heel veel opgezocht en heel veel geleerd zowel van het internet als van de realiteit om mij heen. Hier in ons dorp komt zo wat iedereen bij iedereen zonder mondkapjes of anderhalve meter sociale afstand. Mensen nemen de maatregelen alleen in acht als er sociale of politiecontrole is.
Niemand is hier ziek. Mensen sterven, zoals dat altijd is geweest.
Het eneige probleem hier is dat men geen werk heeft en dus ook geen geld. Er wordt hier heel veel voor vrienden gewerkt voor een kleine vergoeding. Dat is heel belangrijk voor onze plaatselijjke economie, die nu dus deels op zijn gat ligt.
Kleine zelfstandigen die geen spaarcenten hadden kunnen deze crisis niet overleven. Mensen worden depressief van het alleen zijn en sommigen wordt dit fataal. Anderen worden ziek van ongerustheid en krijgen soms fatale hartproblemen.
Wij hebben het geluk dat we nog aan het verbouwen zijn: ons huis is afgebrand in bosbranden van oktober 2017, dus we konden wat werk geven aan vrienden die anders niets meer hadden. Ik knuffel met iedereen die wil en draag geen mondkapjes als het niet moet.