Welkom terug! Omdat het aantal verbeterbare dichten in mij la niet eindeloos is, heb ik een tijdje geleden speciaal voor deze aflevering een verbeterbaar gedicht geschreven. Dit is de invoer van deze aflevering:
We reden vroeger in een Citroën
Citroën was hét veringmerk
Je merkte niks van hobbels of GoebbelsDe morgenkrawat hangt als een pijlstaart op mijn ribbenkast
Ik neurie een stabat mater, doe een stel marmeren tanden in.
Denk aan het verzet. En aan de huur.
Mijn tongspier rust in zijn hangar
Het leven is een leuteraar.
Gisteren bestelde ik milt voor de hond. Kerngezond.
Maar de hond bleef niet eeuwig jong, hij ging dood.De hond ging dood.
Ik heb de straten nog geglazuurd, wat jubel op sterk water gezet
Hiërarglieven bestudeerd, de lucht gestalktMaar eeuwig gaat de hond dood. Wat delg ik nog?
Alles is zo kwetsbaar! Onze geest: een wilde pluktuin met een hek erom
Onze veldwerkorde: een vrijheidsisotoop
We zijn pas echt vrij als we de chaos niet meer waarnemen
omdat we ermee versmolten zijn. Alles is allang USB-compatibel en jij
jij lijdt aan osmotische staar, aan ionenvervolging, grijnst de dubbelspion
Alles, huil ik, alles is verzet.
Wat gaan we ervan maken? [De auteur vervolgt na een absentie van 02 dagen]
het leven is een leuteraar lijkt overbodig; het eeuwige sterven van de hond kan verwijzen naar de hobbels, waar de ik nu wel aan is blootgesteld, als aan radioactieve straling (dat in samenhang met de vrijheidsisotoop); de ionenvervolging is flauw; de laatste strofe over de vrijheid moet scherper, het liefst met een verwijzing naar de Citroën. De pointe schijnt te zijn dat als alles verzet is, dan dus niks verzet is. Daarvoor zijn betere beelden dan het USB-stekkertje en de dubbelspion. Osmotische staar kunnen we handhaven, maar vereist een betere context.
De pijlstaart is een leuk eendje maar een rare stropdas. Dacht je niet aan een duikeend, die duikt naar je geslacht (en wat moet dat)? Het stabat mater van de lijdende maria slaat hier op de lijdende kantoorwerker, die geestdodend werk verricht. Is de krawat hangt keurig glad niet beter? De marmeren tanden? Maakt hij een standbeeld van zichzelf?
Milt voor de hond. We denken aan Baudelaire’s spleen et ideal, de eerste afdeling van de bloemetjes van ’t kwaad. Le spleen “désigne un ennui absolu, existentiel, si lourd qu’il en devient paralysant.” De ik krijgt de dood van de hond niet verwerkt, we laten de keus van van rare activiteiten intact. De ik vraagt zich af waarom hij nog delgt, aflost. Het verwijst naar aflaten en katholicisme, zoals boven al het stabat mater.
En de auto is kapot mag er ook bij vermeld. ik neem de chaos waar, onvrijwillig. onze geest een wildernis, vrijheidsisotoop. mijn tong beweegt osmotisch / ionendorpelijkheid / de hond ligt nu ergens in een bos, ik ontdek dat alles al verzet is (alles is al gedaan, of het verzet zit per definitie in alles wat we doen). er is geen werk meer / spion (van wat?)
We reden vroeger in een Citroën.
Citroën was hét veringmerk,
je merkte niks van hobbels of Goebbels.De krawat hangt keurig glad op mijn ribbenkast.
Ik neurie een stabat mater, doe het marmer in.
Denk aan het verzet. En aan de huur.
Mijn tongspier rust in zijn hangar.
Gisteren bestelde ik milt voor de hond. Kerngezond.
Maar de hond bleef niet eeuwig jong, hij ging dood.De hond ging dood.
Ik heb de straten nog geglazuurd, wat jubel op sterk water gezet
hiërarglieven bestudeerd, de lucht gestalkt.Maar eeuwig gaat de hond dood.
Mijn tong wordt osmotisch, de wereld een ionenstroom.
Ik denk aan de chaos in mijn hoofd, de vrijheidsisotoop,
Wat is ons delgen waard? Er is geen echt werk meer.De hond ligt nu ergens in een bos, achter een kronkelweg.
Ik ben een dubbelspion en zeg dat alles al verzet is.
Dat alles, alles verzet is.
Commentaar is van harte welkom. Schroom niet, zeg eerlijk of de woorden van de auteur waarde voor jullie hebben en waarom niet.