Het is voorlopig even genoeg. Het afgelopen jaar vocht ik tegen symptomen van een depressie. De ziekte zelf heeft zich nog niet gemanifesteerd. Ik verwacht dat dit binnen afzienbare tijd gaat gebeuren, en dan moet ik alle zeilen bijzetten om niet, zoals de volksmond dat met een debiel eufemisme noemt, ‘iets doms te doen’.
Waarom? Was ik niet een montere en pientere jongeman die het, om een andere kutuitdrukking te gebruiken, ‘helemaal ging maken’? Waar komt die zwakte vandaan? Ik tast in het duister! Als je lang genoeg hoort dat je geen waarde hebt ga je dat zelf geloven. Als je lang genoeg zinloos kutwerk doet om te overleven ga je je ermee identificeren en wíl je niet aans anders meer. “Lass mich nur verenden” klinkt de warme wind die door je heen zingt.
Wanneer ik wakker word voor 16:00, om mijn dochter van de kleuterschool af te halen, is dat een prestatie. Vandaag lukte dat niet en moest mijn meisje huilen. Ik maak samen met haar een boek “ik wil een andere papa”. As it happens is het vaderschap het laatste domein waar ik, trouw voetvolk van de entropiewet, moest falen, na studies, promotie, geldverdienen, anderen helpen, en schrijven. Het rondt het project van zo’n leventje mooi af, zou ik zeggen!
Op een dergelijke, hopelijk vermakelijk depressieve toon, begon ik mijn verhaal over Kalim de Eerste, het boek dat ik nog een keer verbeter alvorens ik het in eigen beheer uitgeef. Verwacht er niks van, I kid you not. Het niveau past bij de vijfde klas middelbare school, zover ben ik na mijn pretentieuze zwanenzang van tien jaar geleden al teruggeschreden. Al fonte! Ik ben op weg naar de bron. Dit impliceert ook dat het schrijven van columns hier voorlopig moet rusten. Het was leuk om te doen maar ik denk niet dat iemand op openhartige columns van iemand die worstelt met de eerste tekenen van depressie zit te wachten. Wanneer een beste lezer dat wil logenstraffen zal dit een glimlach op mijn smoel toveren! Liefdevol zal ik columns verzorgen in een damesblad opdat mijn lezeressen weten hoe goed zij het hebben.
Soms bestaat mijn avondeten uit een zak chips. Van de alcohol kan ik nog behoorlijk goed afblijven, het is niet de belofte van soelaas die het voor typische depressies, afkomstig van veel hogere bergen dan ik, heeft. De situatie hiero lijkt stabiel. Het is charakterlich moeilijk om te accepteren dat ik in een society als deze volkomen irrelevant ben, maar dat moet dan maar. Wat zal me dat een meditatie vergen, allejezus!
Voorwaar, ik zeg u: het is een nare gewaarwording wanneer je eigen intelligentie, je vermogen om dingen in je geest te ordenen en begrijpen, erodeert. Pittig is ook het gevoel dat je reeds aftakelt voordat je goed en wel begonnen bent! Ja, ik heb het er maar moeilijk mee. Wilde graag hartverwarmend schrijven maar blijk dat niet te kunnen. Helaas, pindakaas.
Veertig zonder iets, en dan bedoel ik echt zonder iets gepresteerd. Er zijn er niet veel die mij dat nadoen, dus paradoxaal is dat dan doch weer een hele prestatie. In een samenleving waarin alles draait om bullshit als ‘jezelf worden’ en ‘succeed in life’ is dat zelfs een prestatie om trots op te zijn! Dat is nog eens een leuke paradox, vindt u ook niet?
Iedereen vrolijke kerstdagen en een schitterend begin van het nieuwe jaar! Misschien ben ik er over een paar maanden nog, dat is tenminste wel de bedoeling, ha ha.