Wat is dat toch lieve mensen, ons energieniveau? De ene dag slaap je door je ochtenderectie heen en lig je tot het middaguur in je nest, de volgende morgen spring je klaarwakker je bed uit onder de koude douche om de ambitieuze plannen voor de nieuwe dag door te lopen. Ik breng dit vaag en Aziatisch aandoende concept van het energieniveau bij dezen onder uw aandacht, omdat zulks mij heden overkwam.
Het voelt als een vrolijk ontwaken. De vertroebeling en de hypochondrie verdwijnt. Je vertrouwt je lichaam weer, gaat helemaal door je knieën als je je moet bukken, je doorspekt je dag met series van twintig keer opdrukken, je hebt een actievere zit. Je eetlust neemt toe. Je concentratievermogen lijkt terug te keren met aandachtsspannes van meer dan tien minuten. Je draait keihard lijpe muziek op de stereo.
Je wordt weer een sociaal wezen en lult op Facebook tegen iedereen aan. Je maakt links en rechts scherpe opmerkingen en hebt over alles weer een vitale mening. Je wil volgende week even naar New York. Je schenkt een glas wijn in voor jezelf, dat je voor de grap verwisselt met het limonadeglas van je vijfjarige dochter. Je kookt een voedzaam avondmaal en laat de afwas niet staan. Je hebt aan een kop koffie genoeg. Je kruipt achter je laptop om op de valreep je maandagcolumn te tikken.
Energie is pas echt waardevol wanneer zij herwonnen is.
Sinds ik mij er zelf aan heb weten te ontworstelen, respecteer ik het gezag van de futloosheid. Ik veroordeel zelfs niet meer de lamlendige, die fysiek niets markeert maar simpelweg doel en interesse in het leven loos is. De samenleving laat deze paradijsvogels peperdure trajecten doorlopen, omdat mensen fut behoren te hebben. Het niet hebben van fut is een belediging voor de rest.
Energie is pas echt waardevol wanneer zij herwonnen is. Ik besef dat ik de vitale drive slechts een moment lang van de eeuwigheid te leen heb, om er iets mee te doen dat mezelf en hopelijk ook enige anderen aan paar ademteugen lang kan vervullen met ironische tevredenheid.