Deze keer een gastbijdrage van Henk Beukering, die ik wilde redden van de vergetelheid der blauwe duimschroef.
Spiritualiteit is collectief pathologisch narcisme.
“Ik mag er zijn zoals ik ben”.
Persoonlijke groei. Dat gaat altijd over de ik, die wil groeien. Waarhéén, denk ik dan? Wil je groeien, zodat je ook bij de boodschappen op de hoogste plank bij AH kan? Wil je groeien naar een staat waarin je jezelf eindelijk wel belangrijk voelt? Het verschil uitmaakt? Bijzonder bent?
Je ziet het ook op de werkvloer; iedereen wil belangrijk zijn, gewoon omdat ik ik ben, zeggen ze dan. Ze verdienen dat. En halen hun neus op voor gewoon hard werken om je geld te verdienen.
Iedereen is speciaal geworden. Je mag namelijk álles zijn wat je maar wil. Vind je moeder zijn maar een boel werk? Dan ga je jezelf persoonlijk ontwikkelen. Want alleen moeder zijn, dat is ook weer zowat.
De liefde, ook zoiets. Iedereen “verdient beter” omdat je zelf zo fucking bijzonder bent. En als dat betekent dat je dus de ene na de andere man (vrouw) aan je kinderen voorstelt, op weg naar een nóg betere man (of vrouw) – want dan ben je nóg bijzonderder, dan is dat uiteraard vooral Grote Liefde, en niet heel erg onrustig voor je kinderen.
Elke zin begint met “ik”, en de allermooiste is natuurlijk:
“ik ben ik”.
En geen oordelen hè? Sterker nog, in hun oordeelvrij zijn beoordelen ze vooral zichzélf niet meer, welk schadelijk gedrag ze ook vertonen – als vader, als echtgenoot, als moeder, als collega. Ze zijn zichzelf, of ze nu op verjaardagen in de woonkamer van hun schoonmoeder gaan zitten kakken (“ik volg mijn hart”), hun erotische geluk eigenlijk net wat belangrijker vinden dan hun rol als moeder (“ik volg mijn hart” )…. Als je jezelf maar kan zijn. Spirituele onmiddellijke behoeftenbevrediging en gedrag dat we er vroeger bij kleuters al uitsloegen. Je kent ze wel die kleuters, die bij de kassa stampvoetend snoep éisen
Geen: “ik ben een goede moeder, of “ik ben een goede monteur”, of “ik ben een goede echtgenoot”, “ik ben een arbeider”… nee: “IK ben IK”
Waarmee je dus eigenlijk niks bent. Leegte. Verlicht zijn is dus eigenlijk als mens failliet gaan, en je leegte vieren als hoger bewustzijn.
Nou ja, je bent natuurlijk wel iets:
een egocentrische spirituele narcist.
Maar dat bekt niet lekker.
En het is een oordeel. So be it.