De hype is nu zo ongeveer opgehouden, neem ik aan, dus het is een uitstekend moment om verslag uit te brengen van mijn onverwerkte traumata en de psychische kwetsuren die ik vijftien lange maanden heb verzwegen. Ik ben het afgelopen jaar meervoudig in mijn mond verkracht. Een zwerende, ontstoken kies heeft me verstoken van wat men met een zweefwoord ‘inspiratie’ noemt en wat we met twee poten in de modder met goesting betitelen. Wanneer de kiespijn mijn gebit penetreert kost het moeite om nog aan iets anders te denken, en dat andere zal altijd doortekend blijven van de agonie.
Voorbij leken de dagen waarop ik in een pittoreske volière mocht kwinkeleren met een kopje espresso en een schrijfijzer binnen handbereik. Een mild opdringerig stemmetje in mijn hoofd dat grappen en grollen over het wereldnieuws aaneenrijgt, en dat ik met een soeverein gebaar het zwijgen opleg. Verse brioches en overal meisjes met zachte borsten die zo lief naar me glimlachen dat het goed is voor weer drie pagina’s expressionistisch proza waar naijverige uitgevertjes met elkaar om bekvechten.
Ik ook, lieve mensen. Ik heb erover nagedacht of ik mijn vermaledijde kiespijn wel als orale verkrachter mocht betitelen. TeamJelle zal het vast niet chic vinden, want met orale verkrachting maak je geen grapjes. Ofwel je houdt het voor je, ofwel je komt er met een stijf gezicht over vertellen op de nationale televisie. Nu heb ik, zoals de meeste van mijn lezers genoegzaam bekend is, schijt aan de nationale televisie en de kwezelaars die daar geregeld op verschijnen. Uit deze scatologische instelling heb ik de moed geput om op deze plek uit de kast te komen.
Maar niet iedereen zal deze stap willen of durven zetten. Veel tijdgenoten zullen met problemen zitten waarvan ze niet zeker weten of het zal worden erkend als geweeklaag dan wel geridiculiseerd als gefemel dat probeert mee te liften op de hype van metoo. Bij die problemen gaat het om meer dan seksuele intimidatie. We hebben de discussie over depressie gevoerd toen Zwagerman, dat zijn herinnering tot een zege moge zijn, er een eind aan maakte. Godzijdank wordt dat nu serieus genomen en is het ad nauseam bespreekbaar.
Er zijn ontzettend veel mensen die ergens mee zitten, maar er geen ruchtbaarheid aan willen geven uit angst dat ze worden uitgelachen of dat hun probleem door de meeste mensen niet als ernstig genoeg wordt gezien. Rugpijn, tinnitus, zere knieën, liefdesverdriet, een kapotte computer, een doodgeboren kindje, pesten op het werk, teveel gluten, een burenruzie.
Treed ermee in de openbaarheid, schuif aan bij een Matthijs, en je zult zien hoe het oplucht en als neveneffect komt er entertainende televisie van die de massa wat kan afleiden van de wereldproblemen.