Mijn dochter Miru kijkt en luistert naar kinderprogramma’s op YouTube. Ik heb het idee dat ze zelf in staat is om de geschikte video’s uit te zoeken. Zo leert ze zichzelf het alfabet, hoofdrekenen en allerlei algemene wetenswaardigheden. De video’s zijn in het Nederlands, Koreaans of Engels dus haar taal ontwikkelt zich razendsnel. Ik hoor liedjes van het populaire kinderprogramma Peppa Pig en Five little monkeys jumping on the bed, begeleid door een synthesizerdeuntje die pubers tegenwoordig sick zouden noemen.
Waaruit bestaat nog de rol van de ouders, behalve natuurlijk het scherm afpakken wanneer een kind teveel heeft gekeken? Zijn onze opvoedinspanningen niet volkomen overbodig wanneer kinderen zorgvuldig worden geprogrammeerd met de juiste dosis door opvoedingsdeskundigen erkende videoseries? Of klets ik maar wat? Ik zie pubermeisjes op de bank hangen met hun mobieltje in hun knuisten en vrees dat meisjes die nu drie zijn over tien jaar in een gekkenhuis leven van multimedia en nonstop-communicatie. Hun leven zal zich voor het eerst meer virtueel dan reëel afspelen.
Vandaag speelde ik een krokodil die honger had, gewoon met mijn hand. Dochter’s hand was een babykrokodil en de reptielen zwommen naast elkaar over het tafellaken. Ik liet een vogel neerstrijken op de bek van de krokodil en vliegensvlug weer opvliegen zodra de krokodil wilde toehappen. De krokodillen moesten zich tevreden stellen met een grote vis, een paar haaien, een nijlpaard en een dinosaurus. Toen ze die allemaal ophadden vroeg de krokodil, die onder een servet was gaan liggen, of de babykrokodil genoeg had gegeten. Nee, ze wilde nog een toetje. En wat voor toetje? Chocoladepasta, fluisterde de babykrokodil in mijn oor.
Ik wil een hartstochtelijk pleidooi houden voor fantasie. Fantasie is mijn toevlucht wanneer mijn inspiratie voor deze wekelijkse aantekening achterwege blijft. Ik ben nu een paar weken lang last van kiespijn die een engiszins belemmerend effect heeft op de levensvreugde en inspiratie. Er is ook een overkill aan nieuws en satire, maar ik wil niet met mijn zere bek het zoveelste Trumpstuk schrijven of me inlezen in de biografieën van die ontzettend leuke witte mannen om hem heen. Eenvoudige fantasieverhalen vertellen, die altijd beginnen met de jacht (krokodil heeft honger) en langzaam complexer worden totdat de grote thema’s in zicht komen waar wij volwassenen zo mee zitten.
Volgende week hopelijk weer inspiratie. Ik ga in ieder geval met mijn dochter veel krokodillenverhalen spelen om die kkk-kiespijn te vergeten.