We parkeren onze auto’s in Alcântara, een oude wijk van Lissabon naast de reusachtige, op de zelfmoordbrug in San Francisco gelijkende, rode ponte over de Tejo. De naam van de wijk is, zoals de meeste met “Al” beginnende plaatsnamen in Zuid-Europa, een welluidende bijdrage van de Arabische cultuur aan het avondland. Het zangerig klinkende Alcântara betekent gewoon “de brug” en is de naam van de authentieke wijk onder de rook van de Brug, een wijk die nauwelijks lijdt onder de cultuurverloedering van midden-twintigers met overvolle baarden die bekend staat als de hipsterbeweging.
De eerste keer dat we in Alcântara parkeerden, op een donker achteraf gelegen plein, tussen roestige autowrakken en bekladde muren, was het alsof we een vreemd territorium infiltreerden en voelde ik een zekere nervositeit toen we onze Citroën er in het zwakke schijnsel van de straatlantaarns achterlieten en huiswaarts keerden naar het centrum van de stad. Naast het plein bevind zich een doodlopende weg vol autowrakken, grof huisvuil en een gammele loods waarin een aantal derdeklas monteurs en sleutelaars zich hebben genesteld. Er hinkt een manke straathond rond. Een vage urinewalm kruipt langs de afgebrokkelde muren en bergen tot op de draad versleten autobanden geven beschutting aan de hier achtergebleven ratten. Er staan een paar vuilcontainers omringd door schimmelend afgedankt huisraad en er waait een gure wind die de haantjes onheilspellend doet klateren.
Vorige week parkeerden we daar onze campervan en sliepen we als marmotten.
Want Alcântara is nu van ons. Wij hebben de heuvel zelf ingenomen. Men heeft niet lang weerstand kunnen bieden aan de overtuigingskracht van onze superieure cultuur. Wij bepalen wanneer we hier komen en gaan. Ik ken de mensen in de bars die de holandês gratis wijn en sterke drank inschenken; ik ken de automonteurs die hier rondlummelen in afwachting van onze volgende instructie; men knikt ons hier ontzagvol toe – wij zijn de Kings of Alcântara – dit stukje Afrika is ons geheel vertrouwd en we maken er de dienst uit wanneer we er met lijn 742 arriveren. We kennen geen enkele angst meer voor beschadigingen van ons wagenpark of andere ongewenste intimiteiten. Niemand vertoont zich hier na tienen op straat, vermoedelijk als gevolg van een wet die wij onlangs hebben afgekondigd als onderdeel van een pakket maatregelen om de buurt veilig te houden. Diefstal zal bijvoorbeeld worden bestraft met het afhakken van een hand naar keuze en mannen mogen maar vier vrouwen vanaf acht* jaar hebben.
Alcântara betekent een veilige thuishaven in de schaduw van de brug naar het hiernamaals. Hier kom ik helemaal tot rust en de donkere mannen die me een paar maanden geleden angst aanjoegen masseren nu mijn ziel. Ik heb deze plek veroverd en zie tevreden hoe alles zich hier richt naar mijn voorstelling van het Goede Leven. Mijn angst van een paar maanden geleden is weggesijpeld in de ondergrond en wanneer ik kijk naar de sublieme gestalte van de brug voel ik een gedreven nederigheid.
Morgen worden hier die achterlijke wetten weer afgeschaft.