Wat vinden we nog meer in de schoenendoos van de orakelende puber die we hier af en toe uitmesten? Zijn aspiraties waren himmeljauchzend, het resultaat natuurlijk naïef en rommelig. Maar een enkele keer, ik bedoel het zou toch kunnen, dat er enkele regels tussen zitten, op de achterkant van opgefrommelde kassabonnen of oude bieronderzetters? Het zou toch kunnen dat de sterren, geheel zonder zijn toedoen, een enkele keer goed stonden en de verhouding tussen metafysiek en megalomanie. Deze, bijvoorbeeld, geschreven in 1999 geloof ik:
dementie (voor Neeltje M Min)
stort het in in me
dan wil ik dat graag weten
en erbij zijn als het kan
mijn eigen naam wil ik blijven heten
ookal weet ik er zelfs niets meer van
De dichter zinspeelt op het beroemde gedicht van Neeltje Min dat hij op school moest lezen, en legt andere accenten. Het is kort, kan gemakkelijk over het hoofd worden gezien, en mist de soepelheid van grote poëzie. De opening “stort het in in me” is een krachtige vondst, de rest riekt naar rijmelarij.