Uitgeput kom je aan in het enige dorp van het Tadjikistaanse hooggebergte in de wijde omtrek dat over een waterput beschikt. Bekaf wankel je de eerste jurte binnen die je dodelijk vermoeide ogen waarnemen. Binnen neem je een waterbak waar en een schim die ervoor staat. Je strompelt op de schim af en voelt hoe je opgedroogde lippen zich inspannen een geluid voort te brengen. „вода“ hoor je tergend langzaam en zacht. De schim beweegt zich niet en kijkt je niet aan. Je hebt moeite om op je benen te blijven staan. Zand prikt in je schoenen en lijkt je tenen te verbrijzelen. Je hoort hoe je lippen hun verzoek herhalen en proberen te schreeuwen. Nog steeds beweegt de schim zich niet. „Voda, pazhalsta…“ Je bent zo uitgeput dat je op het punt staat het bewustzijn te verliezen. De man bij de waterbak kijkt niet naar je. Hij tikt met zijn voet een populair ritme.
Je zit in één van de fijnste restaurants die je kent aan een prachtig gedekte tafel te wachten op de vrienden van het eetclubje. Aan de andere tafeltjes herken je enige gezichten uit de gegoede burgerij die je vriendelijk toelachen. Je telt de fittingen in de dubbele kroonluchter aan het plafond. Dan komen je vrienden van het eetclubje binnen onder een beschaafd gemompel van schaapachtige excuses voor hun verlating. De taxichauffeur had niet geweten dat de P.C. Hooftstraat was opengebroken. Je knikt begripvol en de vrienden van het eetclubje gaan tegenover je zitten. Een ober wordt naderbij gewenkt en voorziet het eetclubje dociel van ossenleren menukaarten. Je zet je leesbril op en laat je wijsvinger langs de regels glijden. Carpaccio van eendenborst met pistache-truffelcrème of gepocheerde scholfilets in citroenboter-safraansaus, luidt de keuze voor het voorgerecht. Je komt er niet uit. Je kijkt de vrienden van het eetclubje vragend aan omdat je ziet dat zij de kaart alweer hebben toegeslagen. De kelner treedt weer naderbij. „Heeft u al een keuze kunnen maken?“ De vrienden van het eetclubje knikken. „Ik neem vlees en mijn vrouw neemt vis.“ De ober noteert het en vraagt dan naar het voorgerecht. De vrienden van het tafelclubje halen hun schouders op. „Maakt me niet uit. Brengt u maar wat.“ De ober draait zich naar je om met zijn pen in de aanslag. Je staat op, slaat keihard met je vork op het klassieke porcelijn en kijkt woest naar de verbouwereerde vrienden van het tafelclubje tegenover je. Je roept iets grofs en de ober tikt een populair ritme met z’n pen.
De man bij de waterput haalt z’n schouders op en schept een beker voor je met water, die hij je aanreikt zonder je daarbij aan te kijken. Je nipt eraan en bent hem oneindig dankbaar. De man geeft je nog een beker en nog één maar kijkt nog steeds de andere kant uit. Je zou hem wel kunnen zoenen. Tranen wellen op in je ooghoeken en rollen dan over je wangen. „Spa..spasiba“ stotter je. Je geloof in de goedheid van de mens heeft zich op slag hersteld. In een hoekje van de jurta ontwaar je een schapevacht waar je op gaat liggen en snel in een diepe dromerige slaap valt.
De vrienden van het eetclubje deden alsof ze je niet hebben gehoord. „Doet u maar wat voor mij“ zeg je huilerig. De ober noteert snel wat voor de keuken het gunstigste is en vraagt of hij de wijn van het huis mag serveren. Na de verdwaasde knikken van het eetclubje te hebben geregistreerd verdwijnt hij. Er valt een onaangename stilte tussen de mensen van het eetclubje.
„Wat maakt het uit hè?“ zeg je theatraal.
„Het maakt toch allemaal geen reet uit“ jank je.
„Sorry hoor, ik weet niet… wat me… sorry“ snik je nadat je met het damasten servet een paar keer langs je geïrriteerde ogen hebt geschuurd. De kelner brengt na een tijdje de borden met eendenborst, wenst een smakelijke maaltijd en schenkt de deftige huiswijn in waarbij hij plichtmatig iets mompelt van eikehouten vaten en hibiscus-afdronk. Je haalt je schouders op en slurpt het glas halfleeg.
„Deze wijn doet me niets“, zeg je sip.
„Dan kun je nog beter een glas water in Tadjikistan drinken.“
De vrienden van het eetclubje kijken elkaar aan. Dan haalt iedereen z’n schouders op en wordt er gegeten.