Het zijn vooral bewegingen die bekoren. Gracieuze bewegingen van sierlijke armen en slanke vingers die door glanzende haren strijken, lome bewegingen van nonchalant samengevouwen benen, bewegingen van wimpers, oogleden en pupillen als iemand je onverwacht diep aankijkt. Bekoorlijkheid is de deugd der beweeglijkheid. Een deugd is in de kern een gave. Zoals sommige mensen ondankbaar of vals worden geboren – tevoorschijn komen uit hun kindertijd – zo zijn anderen bekoorlijk. Een deugd kun je niet aanleren zoals je leert hoe je moet worteltrekken. Toch is de deugd niet zomaar aangeboren. We hebben er een bepaalde aanleg voor. En iedereen die kan bewegen heeft aanleg voor bekoorlijkheid. Het moet alleen worden ontwikkeld. De bewegingen kunnen we oefenen voor de spiegel. We kunnen soepel met ons hoofd draaien, een glimlach over onze wangen laten dansen, onze armen laten zwaaien, onze knieën ritmisch optrekken, met onze heupen draaien, net zolang totdat de bewegingen in de spiegel bekoorlijk werken.
Is het niet een hogere taak die we moeten vervullen, de bizarre schoonheid van de wereld aan onze eigen slungelige ledematen te demonstreren? Een taak die we onszelf zouden kunnen opleggen. We hebben armen noch benen meer nodig om te overleven. We kunnen overleven zonder ons te bewegen. We hoeven ons niet meer tussen bomen te slingeren, we hoeven niet meer op elkaar of op korenvelden in te hakken, we hoeven niet meer te rennen. Alles wat we doen: een rapport schrijven, een pizza bestellen, in de file staan, yogales nemen, een computerspel spelen, elkaar bevruchten, de techniek zal er gauw genoeg voor zorgen dat het allemaal zonder noemenswaardige beweging mogelijk is. Beweging kan dan licht iets onreins worden, iets dat we netjes weg behoren te stoppen in onze romp, zoals de beweging van hart, longen, slokdarm. De beweging van ons strottehoofd zou algemene minachting uitroepen, en we zouden ons er snel zwijgend voor moeten verontschuldigen. Onze ledematen zouden appendixen zonder functie zijn geworden, en niemand zou er dansen.
En dat gaan we voorkomen door de deugd van de bekoorlijkheid. Probeer je armen en benen bekoorlijk te bewegen. Let op de lange schaduwen die ze op het trottoir tekenen, integreer ellipsen en sinusoïden in je beweging, speel met links en rechts, met boven en beneden, spreid je vingers en tik ermee op je tafeltje maar niet geestelijk afwezend. Concentreer je. Dwing je geest in je bewegingen, dat is zijn oorsprong, en in die richting moeten we hem terug drukken. Denk met je vingers en met je tenen! Beweeg al je extremiteiten zoals je geest beweeglijk is. Je geest is niet tegenwoordig in je lichaam maar in je lichaamsdelen.Dans! Beweeg zo bekoorlijk als je kan. Niet om iemand anders op te geilen, maar om iets van het surplus, van de ongelooflijke schoonheid die langzamerhand volstrekt nutteloos aan het worden is zichtbaar te maken. Zo kunnen we ons ervoor behoeden dat we onszelf onzinnige, belachelijke wezens gaan vinden. Beweging is bezieling, zelfs als niemand meer in een ziel gelooft is beweging bezieling. We moeten er alleen voor zorgen dat die beweging vanuit het centrum van onze positionering is aangestoten. Niet zomaar een beweging, een beweging met een ziel, met een stille verwijzing naar de hele grabbelton van versnipperde ideeën die we geschiedenis noemen. Een presente beweging, een acte de présence, een hand die we langzaam omdraaien met lichtgekromde vingers – hij kan bekoren omdat we daardoor de aanwezigheid van een ziel voorspiegelen, de hoogste oprechtheid, de meest perfecte Lebenslüge. Een paar pront gebolde wangen, een glimlach waar de schaduw overheen kruipt, schouders die op een bepaalde manier worden opgehaald, bewegende buiken die adem halen, een penis die zich plotseling opheft, het kan bekoorlijk zijn. Bekoorlijkheid is de muse van de dans. Iedere beweging kan een dans zijn. Een schijnbaar onbenullige veeg met een arm, een verveelde geeuw, gemakkelijk over elkaar geslagen benen, knikkende knieën, fronsende voorhoofden, schuddende billen. En dat moeten we met alle macht blijven doen.