Wanneer je met een etterig gevoel op een hele specifieke plek in je mond een traditionele Koreaanse geneesheer bezoekt, gaat hij niet in je mond friemelen maar zegt droogjes dat je iets te mager bent. Je mag op een onderzoeksbank gaan liggen waar een mooie assistente even aan je polsen voelt nadat je je sokken hebt uitgetrokken. De arts verklaart de procedure en waarschuwt dat er een beetje pijn mee gemoeid gaat. Je knikt. Dan draait hij een voor een zijn naalden in je tenen en een in je arm aan de tegenovergestelde lichaamshelft. De assistente plaatst vervolgens twee elektroden op de naalden, die ze aan een futuristisch apparaat aansluit. Ze draait aan de knoppen en stuurt een elektrische opkikker door je lijf. Je bevestigt dat het tintelt. Dan richten ze een infraroodlamp op de plek waar de acupunctuurnaalden in je vlees steken. Je mag je vijftien minuten alleen ontspannen.
Je voelt je als een batterij in een oplader. Je denkt aan al het dubbelblinde peer-reviewed wetenschappelijk onderzoek dat voor deze procedure nooit is verricht en aan het legioen ratten en cavia’s die hier niet voor zijn gestorven. Je vraagt je af wat je naderhand zult moeten afrekenen (het komt niet in je hoofd op het te declareren bij je ziektekostenverzekering). Zou het enig effect hebben? Wellicht kun je profiteren van een placebo-effect omdat de geur van Chinese kruiden en de in een vitrine opgestelde hertengeweien indruk op je hebben gemaakt. En wanneer ook dat placebo-effect uitblijft, is het een interessante multiculturele ervaring waar je nog eens een column over kunt schrijven. Dus probeer je je maar te ontspannen. Misschien kun je je nog iets herinneren van de bladzijde Camus die je die ochtend op je Kindle hebt gelezen (al het werk van Camus kun je legaal downloaden wanneer je even naar Canada surft, het land waar hij al lang genoeg dood is).
Wanneer het kwartier voorbij is verschijnt de verlegen glimlach opnieuw om de naalden te verwijderen. Je veert overeind en schudt de slaap van je af. Je dept een druppel bloed van je grote teen af voordat je je sokken weer aantrekt. Vervolgens begeef je je naar de balie, waar je je creditcard overhandigt. Je krijgt een bonnetje en de mededeling dat je over twee dagen mag terugkomen. De kliniek is dagelijs geopend van negen tot negen: hier wordt hard gewerkt.
Je grinnikt in de lift naar beneden. De kliniek bevindt zich op de vierde verdieping in hetzelfde gebouw als een apotheker die enorme dozen met vitamine C-pillen verkoopt. Je bent een ervaring rijker. Je denkt aan voorbije jaren, toen je nog dagelijks verse ervaringen had en er maakt zich een bepaalde gretigheid van je meester. Je wil het volledige assortiment kruidensmeersels van Weleda inslaan. Homeopathie kun je ook best even meepakken, en reiki, klankschalen, tantrische healings, urinetherapie, modderbaden, mindfulness, cannabisolie en Lourdeswater. Door je gulzigheid ga je sneller lopen. De naalden hebben resultaat afgeworpen.
Een paar dagen later ettert en zweert het weer als vanouds in je mond. Je bedenkt dat de grootste waarde van de procedure niet in het placebo-effect, noch in de economische of culturele verrijking ligt, maar in het feit dat het je even aan de absurditeit van ons bestaan herinnert.
Dan roept je columnistenplicht en je denkt “asielzoekers!”