Gedichten

Wat vermag nog penneninkt / die als rijm zijn duur ontstijgt?

Waarover men niet kan spreken
De Ephesiër, in het midden van ons midden langs zijn slapen zilverglans spilt alleman zijn verhalen sluipt als zotte zon onder de mensen om te helen. Hij luistert niet, hij praat. Maar het woord gaat (zoals in de andere eeuwen) simpelweg een schutter claimen of stuurt een mob achter ons aan, dus we gaan en ...
De dictator
De dictator met de grote bronzen handen waarin met gemak een mensenbrein past was de laatste jaren een beetje een sta-in-de-weg en daarom zal hij spoedig verhuizen naar de kelder, waar het liggend wordt bewaard. Vooruit, loop maar eens rustig om hem heen bekijk zijn grote handen, wát een kolenschoppen. Bekijk zijn neus maar eens ...
Maan
mijn moeder ligt begraven in een kleine stad, hoe mensen koffie maken dat zegt alles, ik bouwde een bed van een los tafelblad, voor mijn dochter slaap en eeuwige slaap soms wil ik een kluit aarde in mijn mond stoppen schreeuwen naar de maan de donkere zwammen
De hip hop-koala over de oorlog
ik ben de hip hop-koala ook ik zit met die oorlog in mijn maag ja het eigen gelijk dat Poetin in Oekraïne kwam halen en al die deftige stropdassen die hem voor zijn gas blijven betalen ondertussen scheppen ze daar massagraven, moeten soldaten opdraven voor de oorlog van een waanzinnige, volgens alle beschaafde maatstaven de ...
Mondhygiëniste
De mondhygiëniste volstaat met een verdoving van twee elementen Niet het hele kwadrant, dat scheelt. In de schuilkelders onder Cherkov zingt een meisje Let it go, een ander meisje speelt viool. Je hebt heel goed gepoetst, mag ik je zeggen Daar ben ik mee begonnen toen de oorlog uitbrak Die heb ik nog niet eerder ...
Ballade voor een oud huis
de karamellen stuc die van de gevel vlokt de boom die wortelt in rul cement de kale vogel die landt op een stuk brood dat ligt te gisten in een plas de vergane muurschildering erachter oude flessen in een gammele krat de ingewanden van een koekoeksklok de muizen die wegschieten achter een gebroken marmerplaat een ...
Dichtersfoto
Ego mag er niet inzitten. Dat is heel belangrijk. Denk eraan wat de mensen zien: een natuurfenomeen, maar wel een fenomeen dat las. Wat je las moet zichtbaar zijn als een gloed langs je slapen liggen. Je aura, daar gaat het om. Dat moet herkenbaar zijn, als een pak hagelslag dat altijd weer als vanzelfsprekend ...
Haarlijn
achter de tralies van mijn borst zingt het eitje van het ik met zijn gouden snavel ik schuifel voorzichtig naar m’n meisje toe geef haar een stereotype kus, mijn haarlijn slijmt om tijd maar ik doe aan barokke eeuwigheid
Zelfoverschatting (aantekening)
Alle vriendelijke dametjes met hun "tu parles bien français" ten spijt spreek ik onderweg een foeilelijk soort steenkolenfrans aan de guichets en in de bar tabacs. Vroeger hadden de dametjes me aangezet tot zelfoverschatting: mijn Frans stond op eenzame hoogte, Voltaire had ik in m'n broekzak, Zola bij het ontbijt. Maar die tijden zijn nu ...