Je hoeft geen boomer te zijn om het te snappen: het wegbezuinigen van loketten in de kleinere stations van ons land is de beslissing van een smalspoorgeest die in een hoofdkantoor door een lijstje ‘kostenposten’ gaat zonder zich op de baten te bezinnen.
Een ordinaire bezuinigingsactie, noemde de vriendelijke dame aan de balie in station Dordrecht het, volkomen terecht. Ik zette mijn handtekening op de lijst en beloofde er een stukje aan te wijden.
Want juist de loketten zijn een meerwaarde voor het reizen met de trein. Vriendelijke informatiebalies waar je als onzekere reiziger te woord wordt gestaan maken het leven zoveel aangenamer. Bij budget airlines en alleen online te boeken goedkope busritten zoek je zoiets tevergeefs, en als we iets kunnen leren uit de coronacrisis is het wel dat menselijk contact, vriendelijke uitleg in plaats van ratelende automaten, een glimlach in plaats van een anonieme, zenuwachtige piep, onbetaalbaar zijn.
Stel je de gezette Duitse heer voor die de oudste stad van Nederland komt bewonderen en er met de trein arriveert. Hij wil even weten hoe dat precies zit met het ein- und auschecken, en zoekt iemand die hem te woord kan staan, desnoods in het Engels, dat hij zelf een beetje machtig is. Herr Müller vangt bot, er is geen mens van dienst te bekennen. Gefrustreerd begint hij aan zijn rondje Dordt, reflecterend over de zuinige volksaard van de Holländer. Leiden en Delft slaat hij over, en Herr Müller is blij wanneer hij in zijn Heimat door personeel van de Deutsche Bundesbahn te woord wordt gestaan.
Met andere woorden: wanneer we de in covid gewortelde subsidieboom schudden moeten we creatief zijn. In plaats van onze noodlijdende luchtvaartmaatschappij te redden, zodat ze in 2022 weer onbezorgd tax-free kunnen vliegen (en baantjes creëren voor ex-politici), moeten we inzetten op duurzamer vervoer. De trein is niet ideaal, maar heeft wel aanzienlijk meer verduurzamingspotentieel (terwijl je zo’n draak van een woord uitspreekt zou je de halve wereld kunnen redden) dan het vliegtuig.
Daags na onze ontmoeten aan het loket herinner ik me de vriendelijke lach en de adequate informatie van de mevrouw achter het loket in Dordrecht. Wanneer er geen corona was zou men mij breed hebben zien glimlachen, hier in de intercity richting Zwolle die door een “persoon op de rails” (ik weet niet of het een d66-het-zelver betreft) stapvoets is gaan rijden.